Rust, reinheid en regelmaat is een bekend advies om wat orde in het bestaan te brengen. De film A Perfect Day laat zien hoe een schoonmaker van de openbare toiletten in Tokio onverstoorbaar zijn dagelijkse routine blijft volgen ondanks de verstoringen van buitenaf.

Hij doet zijn werk met veel aandacht en uitermate precies. Hij heeft zelfs een speciaal spiegeltje om onder de rand van de toiletpot te kijken of het echt wel schoon is!

Met aandacht en concentratie ook routinematige handelingen doen, geeft zeker een tevreden gevoel, al gaat dat bij mij niet zover dat ik voortaan ook zo’n spiegeltje zal gebruiken.

In de film Pot-au-feu zie je de hectiek van het bezigzijn in de keuken. Een veelvoud van handelingen en wonderschone opgediende maaltijden van gepassioneerde liefhebbers.

Na een uur film kijken heb je het gevoel dat je zelf deelgenomen hebt aan een verrukkelijk, maar wel copieus diner.

Het inspireert om in de keuken aan de slag te gaan. Ook Janneke Vreugdenhil schrijft dat ze naar die film is geweest en geeft het recept in de nrc. Aangezien ik geen pan van 15 liter heb, maak ik toch maar een lekker pompoensoepje.

Eind december geeft verwarring: welke dag is het vandaag? 

Is het maandag of alweer zaterdag met een zondag erachter aan? We zijn aan bepaalde ritmes gewend en die worden nu compleet door elkaar geschud.

Intussen is het allemaal strak geordend, zelfs met een extra dag in februari: Gelukkig Nieuwjaar!

De romantiek van een witte Kerst, het knusse van de hele familie bij elkaar aan tafel, stemmige liederen… daar hoorde ook de emmer water bij en een natte dweil, want de kerstboom had échte kaarsjes!

‘Een kerstboom is geen schemerlamp die de hele dag brandt’, zei mijn moeder destijds. Voor haar ook geen rendieren, maar gewoon een zelf in elkaar geprutst kerststalletje en een engeltjesorkest onder de kerstboom.

Er was een kerstspel waarin bekenden uit het dorp meespeelden. Dat had tot gevolg dat we door het jaar heen onze fotorolletjes naar Jozef brachten om ontwikkeld te worden. De Jozef van nu doet dat niet meer.

Wanneer je met de trein via Schiphol naar Den Haag Centraal reist, passeer je aan de linkerkant een klein kasteeltje met een klassiek aangelegde tuin. Dat is Hofwijck, het buiten van Constantijn Huygens.

Hofwijck was een plek om tot rust te komen: de wijk nemen uit De Hofstad. De plattegrond van de tuin is ontworpen op basis van de verhoudingen van een liggend mens. 

Vanuit de trein is dat dat mooie gebouwtje nog altijd een verademing, ook al hebben de spoorwegen een stuk van de tuin/het onderlijf wreed afgesneden.