Het Protocol is iets, wat ik als kind aan de Koningin koppelde, alleen aan haar. Het is een ding of eventueel een boek, waar mannetjes uitkomen, die dan de Koningin in het oor fluisteren: ”Majesteit, wel uw voeten vegen voordat u over de rode loper naar binnen gaat!”

Het Protocol heeft de laatste jaren veel jonkies gekregen. Er zijn ineens heel veel protocollen, die dan ook wel richtlijnen genoemd worden. Dat klinkt heel anders, want van richtlijnen mag je afwijken als je daar een goede reden voor hebt. Je kunt een andere lijn volgen, zijlijnen en hoofdlijnen, misschien een dwarslijn of een gekruiste lijn en er een heel lijnenspel van maken, als je maar niet in de knoop raakt. Op dat moment is het handig om terug te gaan naar die richtlijn als hoofdlijn. Zo wordt je creativiteit gestroomlijnd. Het oude en het net-ontdekte kunnen samen komen tot iets nieuws. Niet vastroesten in hetzelfde te herhalen, leve de ontwikkeling!

Mooi lenteweer, nog fris, maar er is zon. Dat beïnvloedt je stemming, het prikkelt om iets te gaan ondernemen. We worden als dartelende lammetjes in de wei! De ene ruimt zijn tuin op, de ander gaat de stad in voor een vrolijke trui, de volgende pakt de fiets, nog weer iemand koestert het zonnetje op een bankje in het plantsoen…

Daarnaast wordt er ook nog van ons verwacht, of we vinden dat zelf, dat we ons niet moeten laten afleiden en doen eerst de dingen die gedaan moeten worden. Toch is dat met een zonnetje anders dan met miezerig weer.

Niet te veel overpeinzingen, kom uit je hol als een beer na zijn winterslaap!

Met een oude houtsnede naar de lijstenmaker:’Mevrouw, het passepartout is verzuurd. U ziet het daar aan het randje, het is verkleurd.’
In de tuin zegt de tuinvrouw:’De grond is verzuurd, daar doen niet alle planten het goed op.’

Over zure regen hoor ik amper meer wat, wel over verzuurde spieren.
Wat staat tegenover al dat zure? Is het het zoete? Of juist het basische? Het verhaal van lakmoes, met de verkleuring van rood en blauw?

Verzuurde spieren is dan een makkie, gewoon rustig blijven bewegen dan gaat die spierpijn – want dat is het – vanzelf over. Het kan trouwens prettig zijn om te merken dat je spieren hebt die een tijdje buiten gebruik waren en die nu weer mee mogen doen. Dus toch iets van evenwicht. Hoe zit het eigenlijk met zuurpruimen en lachebekjes?

Het verzakte terras wordt opgehoogd en opnieuw gelegd met de oude waaltjes, bakstenen, klinkers. Ik ben binnen aan het werk. Mijn oren vangen een geluid op alsof kinderen met houten blokken aan het spelen zijn en torens bouwen. Die torens vallen dan van tijd tot tijd natuurlijk om. Net als die blokkentorens: klinkers klinken!

“Mevrouw, deze echte gebakken steentjes werken zoveel prettiger dan betonnen stenen. Kijk, er zijn er met een merkteken.” 

Er zijn drie stenen tevoorschijn gekomen, die gemerkt zijn met een H. Ze liggen nu verborgen tussen de anonieme steentjes. Behoedzaam betreed ik het nieuw gelegde paadje en vraag me even af hoeveel voetstappen deze oude klinkers al over zich heen hebben gehad. Behalve dat klinkers klinken, geeft ook elke voetstap een klank, waaraan we iemand herkennen. De kleur van de klank zegt of het een vrolijke of een verdrietige stap is, een zware of een lichte, een verlegen aarzelende stap of een doortastende tred… Hup, het zand moet tussen de steentjes in geveegd worden. Alle kratertjes moeten vol. Rustig door vegen. Het blijkt een bijzonder meditatief werkje te zijn wat ik voorlopig dagelijks kan herhalen.

Een documentaire op de televisie, ik luister naar het Frans en hoor ‘Avoir la tête sûr les épaules’ en zie de vertaling ‘Met beide benen op de grond staan’. 

Mooi hoe wij Nederlanders naar beneden kijken en de fundering benoemen, terwijl de Fransen zien hoe het hoofd op de romp geplaatst is!

Wat zeggen wij over het hoofd? Met het hoofd in de wolken, het hoofd laten hangen… De vrije beweeglijkheid van het hoofd hangt samen met een stabiele fundering. Het hoofd kan alleen gedragen worden door de romp en de schouders, wanneer de benen met heupen, knieën en enkels zich zowel stabiel als flexibel gedragen.

Iedereen heeft kennelijk een beeld van hoe een autonoom iemand zich manifesteert, mooi hoe taal dat dan verschillend uitdrukt en bovendien het letterlijke met het figuurlijke verbindt.