Kinderen onthouden specifieke dingen op vaste plekken ergens in een bekend huis. Vaak zie je ze ook rondkijken en vragen ze naar het een of ander dat gemist wordt. Die vastigheid geeft kennelijk een gevoel van zekerheid en vertrouwen. Zelf herinner ik me de bijzondere kleur groen van het behang en de ruggen van bepaalde boeken bij mijn Oma: Madame Curie/ Eve Curie (een blauwe rug met glanzende zilveren letters), Portugal (gele ondergrond met donkere letters) en ‘Kinderjaren Maxim Gorki’.
Dat laatste boek is onlangs opnieuw uitgegeven, opgenomen in een trilogie. Nieuwsgierig naar wat mijn Oma destijds gelezen heeft, ben ik erin begonnen. Mijn beroepsdeformatie gaat ver want ik ben verrast om te lezen dat iemand uitlegt aan een jongen – die zich met vechten in zijn wereld moet handhaven – dat de kracht die ertoe doet, schuilt in de snelheid van de bewegingen. Het gaat erom de dingen goed aan te pakken, maar het is erg moeilijk om de juiste aanpak te vinden.
De jongen had het besef dat er iets geheimzinnigs aan hem verteld werd wat hij nog niet begreep. Dit kom ik regelmatig tegen. Met alleen domme kracht red je het niet. Daarover volgende week meer.
Geen categorie |
De elektrische fiets of e-bike… er komen er steeds meer. Worden we lui? Het is handig als je een grotere afstand in de buitenlucht wilt overbruggen. Het is ook prettig wanneer je boodschappen doet en zware fietstassen hebt.
Gevaarlijk? Veel weggebruikers zijn nog niet gewend aan het beeld dat fietsen op een e-bike er gemakkelijk uit kan zien en dat daarom de snelheid onderschat wordt. Iets anders is dat je in de stad niet te snel moet fietsen omdat onze steden steeds meer op Napels gaan lijken. Napels? Ja, de stad van waaruit ik ooit een kaart kreeg met de tekst: ‘Hier helpen oude dametjes ons oversteken!’
De altijdwindmee-fiets heeft voordelen, net als de traditionele fiets. De ene keer wil je graag je spieren laten werken en de andere keer wil je dat wat minder. Fijn om de keuze te kunnen hebben of je de wind mee of tegen wilt. Vroeger door weer en wind naar school op de fiets had ik die keuze niet…
observaties |
September is nu echt begonnen. De eerste bladzijde van nieuwe schriften is volgeschreven, het handschrift verandert, het wordt wat minder netjes, het wordt gewoner. Zo was het. Op een pc maakt dat niets uit. Of blijft het vage gevoel van weemoed dat de zomer voorbij is en dat alles gaat zich voegen in nieuwe patronen los van het nieuwe schriftengevoel?
Septembergedichten zijn spiegels van het vergankelijke, maar zonder erin te blijven hangen. De zomer vervaagt, we duiken onder in de winter, de kortere dagen, broeds van al het nieuwe wat daaruit te voorschijn gaat komen.
Kom laten we wat gaan doen!
observaties |
In het dagelijks taalgebruik komen onze ellebogen er slecht vanaf: met de ellebogen werken of het achter de ellebogen hebben. Nee, dat is niet gunstig.
Komt het daardoor dat we die ellebogen soms vergeten te gebruiken? Ellebogen zijn net als knieën, het zijn schokbrekers. Over het algemeen is het bekend dat we knieën niet ‘op slot’ moeten zetten of overstrekken, waardoor ze de schokbreker-functie verliezen. Het hebben van ‘zee-benen’ is efficiënter.
Schouder/elleboog, elleboog/pols en pols/schouder hebben altijd met elkaar te maken en dan heb ik het nog niet eens over de vingers, het sleutelbeen, de romp en de heupgewrichten. Benen zijn er om grond onder de voeten te hebben, stabiliteit. Met armen is dat anders. We lopen niet meer op handen en voeten. We kunnen wel op de armen steun nemen, armen zijn vooral prettig voor de grote ruimtelijke bewegingen. Met je armen alle kanten op reiken, veel royaler dan de benen dat kunnen. We handelen met de handen. Het is een bijzonder samenspel van al die gewrichten bij elkaar. Geef eens aandacht aan de ellebogen: letterlijk met de ellebogen werken kan héél gunstig zijn!
Nuttige weetjes |
Er zijn heerlijke taartjes! Sommige van die taartjes zijn lastig te eten zonder te knoeien. De tompoes (tompouce) is berucht, zeker wanneer er een taartvorkje naast het taartbordje ligt. Een servetje erbij maakt het al prettiger. Heeft dat te maken met een motorische vaardigheid? Een perzik ook kan je ook met mes en vork schoonmaken en opeten zonder geklieder met plak- of kleefvingers, al vraagt dat wel wat oefening.
Ik denk zelf dat het instrumentarium wat het prettigst is om te gebruiken bij een tompoes, een combinatie is van een vorkje of lepeltje en je vingers. Niet zoals de etiquette dat voorschrijft, maar het is met hulp van je vingers wel praktisch en dat verhoogt het genot van een taartje.
Ditzelfde geldt ook voor de éclairs, die sinds een tijdje hier in de stad verkrijgbaar zijn. Zo nu en dan verblijd ik mijn bezoek daarmee en steevast wordt er uitgeroepen: oh, dit is net als een tompoes! Zouden er lijstjes bestaan van taartjes wel/niet handig in gezelschap te eten, opklimmend van makkelijk naar uiterst gecompliceerd?
Dat er ook binnen de fysiotherapie verschillende visies zijn, kunt u op donderdagmiddag 15 september om 15.00 uur horen op het mini symposium ‘Op het andere been’: http://eepurl.com/cdGbEn
observaties |
