In Japan rijden ze links. Een boek lezen ze van achter naar voren en van boven naar beneden, tenminste zoals wij er tegenaan kijken.
Op een station hing een affiche. Ik dacht aan de serie afbeeldingen hoe de mens zich ontwikkeld heeft, maar het klopte niet! Niet van krom naar rechtop gestrekt, het was omgekeerd of toch niet?
De strekking is duidelijk: rugklachten? Ga naar de fysiotherapeut!
Al dat gezonde gedoe! We doen spelletjes en we maken ons vaardigheden eigen, we leren dansen en we trekken de natuur in om maar een kleine greep te doen.
Waarom? Gewoon omdat we er plezier aan beleven. Je doet toch geen dingen uit vrije wil waar je echt geen lol in hebt!
Op dit moment observeer ik het lopen in het verre oosten. Is het daar gebruikelijk om de voeten naar voren te schuiven zonder ze echt op te tillen? Sloffen vanwege slippers? Of is het lopen achter/onderlangs op een manier die wij bijna willen omschrijven als sluipen of niet los komen van de grond? Wordt vervolgd…
Waarom gaan baby’s eigenlijk bewegen? Ze tillen hun hoofd op, spelen met de armen en handen grijpen, ze gaan zich omdraaien en zetten het op een brullen wanneer het niet lukt. Allemaal vreselijk veel moeite en inspanning om uiteindelijk zelfstandig op eigen benen te kunnen gaan en staan…
En dan? Periodes van lichamelijke actief zijn, vaardigheden ontwikkelen en doodmoe van alles daarna je adembeweging door je hele lijf voelen stromen. Of slaat het door in veel zitten, niet in de benen kunnen komen, tot je bedenkt dat die eenzijdigheid het leven saai maakt. De inspanningen van de oude dag zijn nog weer anders. Gewone activiteiten zoals opstaan en aankleden en verder voor jezelf zorgen, zijn haast projecten geworden en vullen bijna de hele dag.
Is het misschien zo dat we ons hele leven bezig zijn om die laatste fase zo soepel mogelijk te laten verlopen door evenwichten te vinden in rust en beweging omdat we graag zo lang mogelijk autonoom willen blijven?
Het is altijd een elegant gezicht hoe mensen met iets op hun hoofd lopen. Het kan een emmer water zijn, een tros bananen, een koffer of een hak om het land mee te bewerken. Wat je dan ziet, is dat de wervelkolom zich opricht zoals de slang van een fluitspeler. Het bovenste deel is verstild, de lendenen en het bekken met de heupen swingen. Wanneer je een stok op je vinger of op je handpalm balanceert, dan doe je een beetje hetzelfde, je blikrichting wordt vastgehouden door het bovenste puntje van de stok en daarmee bereik je die relatieve rust in dat bovenste stuk wervelkolom.
Bergbewoners dragen de spullen niet altijd op hun hoofd, maar op hun rug in een rugzak. Je hebt dan je handen vrij en sommige mensen gaan juist door die druk op hun rug zich beter op strekken en dat geeft ruimte aan de bewegingen van de benen. Ook schouders kunnen ertoe bijdragen om mooi gestrekt te lopen, denk aan een juk of een variatie daarop zoals een zwiepende stok met aan de uiteinden de ballast die meegenomen wordt.
In iedere hand een tas is ook efficiënter om ballast te vervoeren , ondanks het ongemak van geen hand vrij te hebben. Toch liever scheef zeulen met die zware koffer of vuilniszak? Er zijn oplossingen met wieltjes…
Vandaag twee klassiekers van het bewegingsonderwijs uit mijn boekenkast gehaald. Veel wat als nieuw gepresenteerd wordt, lijkt op een variatie van dat wat al was.
‘Die menschliche Bewegung’ van Dore Jacobs (1932). Zij begint haar inleiding met de volgende stelling: ‘Bewegung ist die Sprache des Menschen.’
‘The thinking body’ van Mabel E. Todd (1937) heeft geen inleiding, bovenaan het eerste hoofdstuk staat: ‘ Function and Form in Human Dynamics’.
De eerste alinea begint zo: ‘ We sit and walk as we think. Watch any man as he walks down the avenue, and you can determine his status in life. With practice, a finer discernment will have him placed socially and economically, and with a fair idea of his outlook on life. We judge our fellow man much more by the arrangement and movement of his skeletal parts than is evident at once.’
Het zal vast niet toevallig zijn dat deze mensen zowel in Duitsland en in de VS heel goed gekeken hebben naar hoe wij ons bewegen en daar een verhandeling over geschreven hebben. Geen grafieken en statistieken in hun boeken. De tijd van vroeger ging minder snel, hadden zij daarom nog de tijd om goed te kijken? Eén ding is zeker: aanvinken is een handeling die toen nog niet zo bestond… of vergis ik me?
