De romantiek van een witte Kerst, het knusse van de hele familie bij elkaar aan tafel, stemmige liederen… daar hoorde ook de emmer water bij en een natte dweil, want de kerstboom had échte kaarsjes!

‘Een kerstboom is geen schemerlamp die de hele dag brandt’, zei mijn moeder destijds. Voor haar ook geen rendieren, maar gewoon een zelf in elkaar geprutst kerststalletje en een engeltjesorkest onder de kerstboom.

Er was een kerstspel waarin bekenden uit het dorp meespeelden. Dat had tot gevolg dat we door het jaar heen onze fotorolletjes naar Jozef brachten om ontwikkeld te worden. De Jozef van nu doet dat niet meer.

Wanneer je met de trein via Schiphol naar Den Haag Centraal reist, passeer je aan de linkerkant een klein kasteeltje met een klassiek aangelegde tuin. Dat is Hofwijck, het buiten van Constantijn Huygens.

Hofwijck was een plek om tot rust te komen: de wijk nemen uit De Hofstad. De plattegrond van de tuin is ontworpen op basis van de verhoudingen van een liggend mens. 

Vanuit de trein is dat dat mooie gebouwtje nog altijd een verademing, ook al hebben de spoorwegen een stuk van de tuin/het onderlijf wreed afgesneden.

Bij binnenkomst gaat het publiek zitten aan de twee lange kanten van een lange witte baan, waarop de artiesten staan. Ze zijn om en om gericht naar het publiek en geven haast ongemerkt een lang touw door. Er klinkt muziek van Arvo Pärt*.

Maar dan begint het! Buigen, strekken, draaien, springen, op, onder, boven, tussendoor.. Aan een touw duiken, draaien, buitelen.. En dan weer op de grond door elkaar, over elkaar, onder elkaar door, met elkaar en op elkaar gestapeld.

Deze mensen trotseren de zwaartekracht met een wonderbaarlijke souplesse. Als vissen in het water.

* https://www.grandtheatregroningen.nl/nl/programma/archief/circa-eternity

De kleine man heeft zich gestoten, hij huilt, een kusje op de zere plek helpt niet. Ik hoor mezelf vragen of hij tot tien kan tellen. Hij begint hardop te tellen. ‘Kun je ook terugtellen?’ Hij telt terug…

Ik vraag of de pijn over is. ‘Nee’, zegt hij, ‘nog niet helemaal’. Spontaan telt hij nog een keer. Als hij terug is bij nul zegt hij: ’Nu is het over’.

Wat een bijzonder fenomeen is het toch om met verstand je hersens om de tuin te leiden. Ik denk aan mijn werk in de fysiotherapie: hoe vaak heeft achteruitlopen niet geholpen om beter voorwaarts te kunnen gaan?!

In 1963 ging ik samen met mijn moeder voor het eerst naar Parijs. Dat hoorde bij mijn opvoeding, vond ze, en het halen van mijn eindexamen was een mooie aanleiding om samen op stap te gaan naar de stad waar zij zelf zo graag kwam.

Dat was het begin van mijn vele reisjes naar Parijs. Het is daarbij traditie om minstens één ongebruikt metrokaartje mee naar huis te nemen. Om een aanleiding te hebben weer terug te komen.

Een kleine schok: vanaf 23 september jl. blijkt het carnet (een setje van 10 losse metrokaartjes) niet meer verkrijgbaar. Het alternatief is een plastic pasje dat je kunt opladen met een aantal metroritten. Gelukkig kan ook dat pasje mee naar huis, zodat de garantie dat Parijs je weer verwacht onverminderd blijft bestaan…