De tekening van de appelboom van vorige week klopt niet. Sterker nog, het is absoluut onjuist getekend! De boom met bloesem had in één en het zelfde beeld ook appels en appeltaart moeten laten zien! Daphne, heeft in het beeld van Bernini handen die al overgaan in takken met bladeren. Peter Vos heeft in zijn tekeningen mensen die overgaan in vogels direct zichtbaar getekend. Zij laten ons zien dat verandering een proces is wat zich geleidelijk aan voltrekt, alleen een scherp oog kan het zien. Zij verbeelden het.

Ik erger me altijd aan plaatjes in bewegingsboeken met twee verschillende houdingen met een pijl van de ene naar de andere situatie. Het gaat om wat er gebeurt tijdens die pijl en dat mis ik dan omdat de overgang abrupt is en nu deed ik het zelf! Ik probeer een herkansing…

Stoppen met fysiotherapie en naar tekenles? Of me toch maar blijven verwonderen dat massage zoiets is als beeldhouwen met levend materiaal? Iedere actie geeft reactie volgens de wet van Newton. Zowel door actief bewegen als door massage komt er een waarneembare reactie van het lijf. Het gaat alleen om de juiste prikkel en dat is de kunst van het vak!

Metamorfose is verandering van vorm. De vlinder wordt een rups. De nimf Daphne, achtervolgd door Apollo, verandert in een laurierboom. De kikker wordt een prins. Met die mogelijkheid tot veranderen kan je om je heen kijken. Een wiel in rust is rond, maar het zelfde wiel ondergaat een vormverandering door de beweging. Je ziet het ook, terwijl je verstand zegt dat het rond is. Met dat in mijn achterhoofd zie ik de appels al aan de appelboom en ga appeltaart bakken, terwijl de boom nu nog vol bloesem staat.

Kijk je naar kleine kinderen, dan kan je je voorstellen hoe ze er misschien later uit zullen zien en omgekeerd helpt je fantasie ook om te bedenken hoe een oud iemand er jong uitgezien heeft, terwijl de persoon toch zichzelf blijft. 

Wat zie je nu op het moment zelf? Bedenk je een metamorfose naar het verleden of naar de toekomst toe? In hoeverre trekt de tijd aan de vorm van ons lijf? We worden allemaal gevormd en getekend door het leven, dat kan indrukwekkend zijn en soms hebben we er last van. Een fysiotherapeut mag spelen met bewegen en kan iemand laten ervaren dat het lijf geen star ding is. We schrijven er alleen niet zo’n prachtig boek mee vol zoals Ovidius…

In de nrc van 15 april 2017 lees ik een artikel over de expositie ‘Chapeaux!’ in Paleis Het Loo. Het eerste wat me opvalt bij de illustraties van het artikel is hoe mooi die hoeden als een kroon bovenop een gestrekte (hals)wervelkolom gedragen worden.

Ik heb zelf de eigenaardigheid, wanneer ik langs hoeden loop in een warenhuis of op een markt, dat ik het nooit kan laten om een paar hoeden te passen om te zien of het staat. Het dagelijks dragen van een hoed vraagt om een passende jas of mantel, geen wind (zeker niet op de fiets). Het gevoel van een hoed op maakt me altijd mooi rechtop. Je schuift je lijf onder het hoofddeksel en duwt het met je hele lijf hemelwaarts en kijkt met een ruime blik om je heen…ja, dat is zeker een vorstelijk gevoel! 

Op z’n tijd heeft iedereen wel eens een griepje of een stevige griep. Hangen op de bank of toch maar weer terug naar je bed?  Er blijft niets over dan toe te geven aan de gedwongen lethargie, lamlendigheid en lusteloosheid.

Niettemin is het prettig om laagdrempelige documentaires te zien, een kabbelende film of om gewoon te kijken hoe de damp van de hete thee naar boven circuleert of te staren naar het prille groen van de bomen en hoe de voorbijgangers lopen inclusief hun honden. 

De landschappen, schilderijen en alle informatie die tot me komt, krijgen volop de tijd om te circuleren door mijn hoofd. Ik lig in bed maar tegelijk ben ik overal. Ik kom tot de ontdekking hoeveel aardige radioprogramma’s er zijn en hoeveel informatie ik opgedaan heb. Zonder die griep had ik dat allemaal gemist…

Een middag zonder planning. De zon schijnt. Geen verplichtingen. Ik ben in de stad en dwaal zomaar wat. Een rondje door het Scheepvaartmuseum in de Brugstraat. Binnen zie ik de attributen van de walvisvaart. Wat moeten de mensen vroeger sterk, krachtig en behendig geweest zijn om met zo’n harpoen te kunnen omgaan! Hoe zouden ze het geleerd hebben? Van vader op zoon? Door het aan den lijve te ervaren en pech als het mis ging? Veiligheidsvoorschriften en protocollen?

Het grafisch museum met die indrukwekkende drukpersen, waarvan sommige zo prachtig versierd zijn met goudkleurige ornamenten en de naam van de fabrikant. Het valt me op dat het daar niet alleen om te kijken is, maar dat er ook werkplekken zijn om wat zelf te doen. Het echte handwerk blijft een prima bezigheid om je te kunnen concentreren op één ding tegelijk waardoor er ruimte ontstaat in je hoofd en ook je lijf komt in een andere toestand dan tijdens de routine van alledag.

Het Kenniscafé verzorgt een uurtje over ‘Gezond met Virtual Reality’. Er is veel meer dan gamen! Verrast wat voor toepassingen er zijn, behalve je brein afleiden ook nuttig om veiligheid op werkplekken te simuleren. Wat een contrast met mijn gedachten over het woeste leven van vroeger op zee!