Het is koud, vooral de wind maakt het koud. Ik ga te voet naar de stad, dan blijf je warmer dan op de fiets. Terwijl ik buiten loop, komt er een gedachte boven: ‘Als de grimmige noordooster waait‘. Deze zin herinner ik me van de rug op een oud kinderboek. Niet echt uitnodigend om dat boek gaan te lezen met zo’n titel waar ik het acuut koud van krijg Merkwaardig genoeg heeft die titel zich wel vastgehecht in mijn geheugen. 

‘Toen het lente werd op Oegehoek‘ stond ook in de kast. Dat boek heb ik niet weggedaan vanwege de mooie illustraties van H.G.C.M. Verstijnen. ‘Roswitha‘ is ook zo’n kinderboek van lang geleden met mooie illustraties B&I Midderigh-Bokhorst. 

De tekst van die oude kinderboeken is amper meer te pruimen. Daarentegen zijn de illustraties uit die klassieke jeugdboeken een genot om naar te kijken.

Ik vraag me af hoe dat zal gaan met deze weblogstukjes…

Zelden hoef ik om acht uur ‘s ochtends ergens naar toe op de fiets. Nu ik vanmorgen juist op dat tijdstip door de stad fiets, merk ik hoe anders het verkeer dan is. Veel mensen gaan op de fiets naar hun werk. Het lijkt alsof iedereen haast heeft, er wordt snel gefietst. Het is druk. 

Een beetje later komen de vaders en moeders met kinderen. Kinderen, die nog wat zwabberen op hun kleine fietsjes, soms met een vlaggetje, zodat je ze niet over het hoofd ziet. Het valt me op hoe snel die kinderen de trappers ronddraaien, je wordt er bijna moe van wanneer je je in zo’n kind inleeft. Bakfietsen zijn er en karretjes achter een fiets.

Midden overdag is het nog weer anders. Soms snelt er iemand moeiteloos met een elektrische fiets voorbij. Nieuw is, dat ik regelmatig op een kruising rechts ingehaald word. Het doet denken aan Amsterdam, waar toeristen de stad op de fiets proberen te verkennen. De toeristen voor een rondje Groningen op de fiets, zijn er in de zomer. Kortom, elk moment van de dag en in elk seizoen kent de stad zijn fietsers. 

Het Drents Museum in Assen gunt ons een blik op het dagelijks leven in de Verenigde Staten van na 1945: The American Dream. Sommige schilderijen vallen op door de herkenbaarheid. Ik noem er één: Will Barnet schilderde een lezende vrouw in bed (Woman Reading, 1965 ). Ze leest of misschien leest ze niet en kijkt ze onder haar boek door naar de schilder. Ze is niet alleen met het boek en de schilder op dat moment, ze heeft er een kat bij.

Over hoe het is met katten in bed verwijs ik naar Rudy Kousbroek. Over het lezen in bed is wel wat te vertellen. Lang niet alle boeken zijn er geschikt voor: erg afhankelijk van de grootte en het gewicht van het boek. En zijn de letters goed leesbaar? Bovendien: is het boek zo spannend dat je de hele nacht blijft doorlezen of is het slaapverwekkend?

Het gevaar dreigt: lamme armen en kramp in je vingers! Ga je op je zij liggen na verloop van tijd, dan schuift het boek weg of het valt dicht en dan heb ik het nog niet eens over de houding van de lezende. Nee, lezen in bed is niet echt ideaal. Mooi om door een schilderij te beseffen dat we graag in bed een boek willen lezen of wordfeuten op een tablet, maar ergonomisch is het eigenlijk een ramp.

n.b. Will Barnet schilderde de lezende vrouw met kat ook in zijlig.

In de trein van Groningen naar Den Haag komt een opvallend gekleed iemand binnen: Man met hoed. Die hoed heeft van opzij gezien een bijzonder gebogen rand. De man draagt een lange zwarte leren jas en beige sportschoenen. Mijn aandacht gaat vooral naar die hoed.

Later loop ik door Den Haag en tot mijn verbazing zie ik opnieuw iemand met hetzelfde model hoed lopen. Nu met een zwarte jas van soepel vallende stof eronder en helemaal onderaan glanzend gepoetste zwarte schoenen.  

Het lijkt alsof zo’n hoed met die naar beneden gebogen rand plechtig zijn weg gaat, alleen de beweging eronder verschilt. Het stoere lopen op sportschoenen naast het statige plechtig voortschrijden en toch allebei onder hetzelfde model hoed. Wonderlijk dat diezelfde hoed aanleiding geeft om naar schoenen en het voortbewegen te kijken…