Lopen is anders dan wandelen. Je loopt ergens naar toe, je hebt een gericht doel. Je loopt naar de kraan om je handen wassen, je loopt naar de bakker voor een vers broodje…
Echter wanneer je gaat wandelen dan doe je dat om je te verpozen. Dat kan heel actief zijn, zelfs met een doel zoals regelmatig een flink stuk lopen om aan de Vierdaagse mee te kunnen doen. Je wandelt langs het strand of je neemt de route naar Santiago de Compostella of wat dichterbij huis: gewoon een rondje door het plantsoen.
Het maakt een groot verschil met wie je aan de wandel gaat. Met kleine kinderen schiet je niet op. Ze zien zoveel onderweg en dat willen ze heel precies bekijken. Ook mensen die om wat voor reden dan ook niet makkelijk lopen, staan vaker stil en nemen de tijd om te zien wat er langs de weg te zien is dan wanneer je er stevig de pas in hebt en gericht op je doel afgaat. Voor alles is wat te zeggen, het is gewoon prettig om zo nu en dan een luchtje te scheppen…
Geen categorie |
In de trein door de polder zit ik op een bank dwars op de rijrichting. Achter mijn rug zoeft het landschap voorbij. Voor mijn ogen ook. Ik blijf buitenstaander doordat het land van links naar rechts aan me voorbij trekt.
Later zit ik gewoon, zoals we gewend zijn, met de keuze van voor- of achteruit rijden. Het is een vertrouwde blik dat het land naar je toe komt of dat je je ervan verwijdert.
De derde blikrichting is imaginair. Ik zit achterin een lange coupé en zie de lengte van de trein die zich door het landschap boort. Intussen ben ik alweer op de terugreis…
Geen categorie |
Door de tuin scharrelen bedrijvige kippetjes en een haan. Hun beweging is schokkerig, de kop vooruit, op zoek om hier en daar wat op te pikken. De haan stapt trots in het rond en houdt de omgeving scherp in de gaten met zijn opgeheven kop.
Later op de dag sta ik oog in oog met het borstbeeld van Karel de Grote in Aken.
Hij is nog jong: een fier hoofd, open ogen en een kort baardje. Het gekroonde hoofd rust op een brede schouderpartij, de kin wat opgeheven, veel goud en blauw.
Dit souvereine hoofd zegt genoeg, net als de houding van de haan…
Geen categorie |
Op de expositie Avant-Garde in Groningen hangt een schilderij van Johan Dijkstra met de titel Rustende Zichters. Een groot kleurrijk doek met op de voorgrond vier mannen. Achter op het veld zijn vrouwen aan het werk. Wat mij opvalt zijn de twee vrouwen die voorover gebogen het afgesneden gewas bundelen.
De beroepsdeformatie heeft me te pakken. Kijk hoe verschillend die twee vrouwen vooroverbuigen! De beweeglijkheid in de heupgewrichten, mogelijk ook de lengte van hun bovenbenen en van hun wervelkolom, misschien wat extra strekking van de romp om zoveel mogelijk bijelkaar te willen rapen… het kan er allemaal mee te maken hebben.
Een schilder bedenkt dat niet. Een schilder heeft wel oog voor de contouren en geeft dat weer. Hoe dan ook, het is een mooi schilderij om naar te kijken en je gedachten te laten gaan. Het zou wel eens een bloedhete dag geweest kunnen zijn…
Zie ook het blog van 14 maart 2018 met de titel buigen en gebogen.
Geen categorie |
Gister is de grote expositie ‘Avant-Garde in Groningen De Ploeg 1918-1928’ geopend. Het is een expositie waar je vrolijk van wordt.
De kunstenaarsvereniging De Ploeg kreeg zijn symbolische naam om – net als op het land – de boel om te ploegen voor iets nieuws. En dat kwam er!
Het is de moeite waard om te kijken en te zien wat de drijfveer geweest is om niet klakkeloos de traditie of het protocol te volgen, maar om te experimenteren met iets nieuws, iets anders, iets wat nog onbekend is. Dat gaat op voor alles! Ga naar het Groninger Museum om inspiratie op te doen…
Geen categorie |
