In 1919 schreef mijn Opa aan Oma dat hij zich naar de trein zou spoeden om zijn brief mee te geven, dan kreeg ze hem dezelfde dag nog. Hoe romantisch! Mensen schreven elkaar brieven en er waren minstens drie postbestellingen per dag.

Wachten op de post, wachten op foto’s die ontwikkeld moesten worden, alles kostte veel meer tijd dan nu. De tijd, die je neemt om een brief te schrijven op mooi papier en met een (vul)pen, is kostbaar. Je moet er voor gaan zitten en er een kunst van maken!

 

 

De kattebelletjes, de spiekbriefjes, de briefkaarten en brieven, gedichten en de korte boodschappen zoals die bekend zijn van de sprekende beelden  in Rome, ze zijn tekenen van iets speciaals. Zeker als ze bij het opruimen ineens boven water komen en je meegezogen wordt in een andere tijd.

Een film over het Wad. Wat een contrast hoe een zeehond zich met zijn buik over het zand voortsleept en dan die strandlopertjes die hun lijf op van die dunne pootjes kwiek heen en weer bewegen.

De Bosatlas van de Wadden geeft niet alleen een beeld, maar ook veel informatie over het Wad. Het Wad is een en al beweging, niet alleen eb en vloed, droogvallen en volstromen, maar ook de eilanden verplaatsen zich!

Kortom iets meer kennis roept het verlangen op om de boot te nemen en met andere ogen daar rond te kijken. Ik loop toch liever als zo’n strandlopertje dan zoals een zeehond zich moeizaam met zijn buik over het zand verplaatst, al kunnen ze wel heerlijk op hun buik liggend van de zon genieten. Maar even op en neer zwemmen naar Schotland om een visje te gaan eten, dat doe ik ze niet na!

Herfst, we zijn elders. We hebben koffie gezet. Er hangen bekertjes in de kast.
Ik pak het rechte model bekertje, dat drinkt lekker. Het bekertje is wit van binnen. Zwarte koffie smaakt beter in kopjes die wit zijn van binnen. Koffiekopjes zijn bij voorkeur hoog en smal. Theekopjes zijn vijvertjes met een groot oppervlak en ondiep. Het afkoelen van hete thee is gewenst. Porselein past meer bij thee, koffie laat zich goed drinken in steen of aardewerk.

De volgende dag krijg ik de koffie (wel echte Hesselink Koffie natuurlijk) uit het bolle model bekertje voorgezet. Ik moet een contragewicht maken met het middelste kootje van mijn middelvinger en dat brandt vanwege de warme koffie. Oorzaak: het oor van het kopje zit op de verkeerde plek!

Kieskeurig? Nee, een verschroeid gevoel van een vingerkootje hoort niet bij een lekker bakkie koffie! Of zou de vormgever van dat bekertje een voorkeur gehad hebben voor koude koffie?

Bij het opruimen kom ik een notitieblokje tegen met een duidelijk Japanse illustratie. Die afbeelding komt op alle blaadjes terug. Het is een zittende vrouw met een waaier in haar rechterhand en ze pakt een tasje met haar linkerhand. Ze zit onderaan de bladzijde van dit langwerpige blokje.

Er lopen hele dunne lijntjes van boven naar beneden, het zijn er acht. In eerste instantie ben ik geneigd om het blokje dwars te liggen, maar dat is vreemd want dan zweeft die bezige vrouw.

Ineens weet ik het: Japanse karakters vullen het papier van boven naar beneden en van rechts naar links.

De stoplichten voor fietsers hier in Groningen trekken alleen mijn aandacht wanneer ik moet stoppen of door mag rijden. Rood en groen verder niet. Bij het symbool voor een fiets heb ik wel eens de gedachte gehad, hoe bijzonder de kunst van het weglaten is. Wat blijft er over van een fiets? Alleen de wielen en het stuur?

Onlangs werd ik erop geattendeerd dat fietsers altijd weten dat je hier in Groningen bent, de afbeelding is namelijk helemaal geen fietser maar het kengetal 050.

Hieruit blijkt maar weer dat ik geen gevoel voor getallen heb, tenminste in zoverre dat ik weet dat je niet meer moet uitgeven dan dat er binnen komt en dat lukt nog wel aardig.