Personages uit een tv-serie ga je op een zeker moment als bekenden zien. Hoe langer een serie duurt, hoe meer je de karakters gaat beschouwen als goede vrienden.

Commissario Montalbano heeft een specifiek doelgericht loopje. Iedere moordzaak draait bij hem om scherp nadenken en goed eten, thuis en in restaurants. En natuurlijk is zijn liefdesleven problematisch, met een vriendin die zowel gelukkig als jammer genoeg op grote afstand woont. We zijn op Sicilië, waar moord en liefde worden gekleurd door zonnige straatjes en doorkijkjes op een blauwe zee.

Aangezien elke aflevering bijna twee uur duurt, nemen we tussendoor pauze om naar goed voorbeeld van de commissaris iets Italiaans te eten. Gelukkig zijn er maar liefst 37 episodes. Maar wat te doen na de laatste aflevering? Een Duitse Krimi, met … Bratwurst?

Er zijn mensen die van mening zijn dat je naar muziek moet luisteren zonder de musici te zien. Hun motoriek en gelaatsuitdrukking leiden alleen maar af. Maar er zijn ook concerten waarbij je ogen willen zien wat je oren horen.

Afgelopen week zag ik de Turkse pianist Fazil Say met Amsterdam Sinfonietta iets doen wat je een concertpianist zelden ziet doen: één hand leek af en toe de toetsen vaarwel te zeggen en met een wuivend gebaar over de vleugel de ruimte in te wijzen. Alsof hij de klanken de weg wilde wijzen. Het had ook iets van bravoure: ‘Kijk mamma, zonder handen!’.

In de schermsport zie je hoe de aanval voorwaarts gericht is en de achterste hand elegante bewegingen maakt als reactie op het wendbare van de hand met de floret. Zou Fazil Say misschien ook een hartstochtelijk schermer zijn?

Elk jaar op 1e dag in maart komt dit versje* weer bij me boven:

     Op de eerste dag in maart

     bakt oma Piep een appeltaart

     appeltaart met krenten

     vogeltjes in de lente

     vogeltjes in de lindeboom

         en opa rookt een pijp

                           

Hoe komt het dat je zoiets gewoon onthoudt? Het ritme? De sfeer? Hoe dan ook, de sfeer van dit vrolijke rijmpje past dit jaar heel goed bij dit zonnige weekend.

*Han. G. Hoekstra, Rijmpjes en versjes uit de nieuwe doos.

Elk jaar op 1e dag in maart komt dit versje* weer bij me boven:

     Op de eerste dag in maart

     bakt oma Piep een appeltaart

     appeltaart met krenten

     vogeltjes in de lente

     vogeltjes in de lindeboom

         en opa rookt een pijp

                           

Hoe komt het dat je zoiets gewoon onthoudt? Het ritme? De sfeer? Hoe dan ook, de sfeer van dit vrolijke rijmpje past dit jaar heel goed bij dit zonnige weekend.

*Han. G. Hoekstra, Rijmpjes en versjes uit de nieuwe doos.

In deze tijd met zoveel reuring in de politiek, is het aardig om even alleen te kijken naar politici. Hoe loopt iemand naar het spreekgestoelte toe of naar de interruptiemicrofoon en weer terug?

Hoe staat de spreker? Met het gewicht over twee benen verdeeld of hangend op één been? Waar blijven de handen? Houdt iemand het katheder vast, zet hij of zij zich schrap? Er is veel wat je je kunt afvragen.

Is het toneel? In hoeverre zegt lichaamstaal echt iets of ga je interpreteren? Misschien aardig om je vermoeden ergens te noteren en na jaren zien of je het bij het rechte end gehad hebt…