Het Noorderplantsoen is aan het eind van de 19e eeuw aangelegd op de voormalige verdedigingswallen van de stad Groningen. Het park is ontworpen in de ‘Engelse landschapsstijl’, met veel kronkelpaden, struikgewas en tientallen soorten bomen.

Door de aanleg heb je steeds andere doorkijkjes. Des te meer valt het op als je op een punt even géén doorkijkje hebt: je waant je dan even in een echt bos!

Later realiseer ik me dat onze achtertuin voor de kleine man en zijn zusje hetzelfde effect kan hebben. Hun hoofd steekt amper boven de planten uit. Wat zullen ze later een vertekend beeld hebben van de grootte van de tuin hier…

Lang geleden keek ik op weg naar school altijd even naar het kaboutertje naast de voordeur van het huis met het rieten dak. Op een dag stond er een verhuisauto, daarna was de kabouter weg.

Hier in het Plantsoen is een holle boom, waar misschien ook wel kabouters vertoeven al heb ik er nooit eentje gezien.

Vanmorgen een blokje om en wat zie ik? Ja, een heuse kabouter die zich gevestigd blijkt te hebben in een kastje van het internet…

Vanmorgen viel mijn oog op twee foto’s op de sportpagina in de krant. Wat een enorme ruimte tussen die voor/achterwaartse beenbewegingen!

Natuurlijk heeft het te maken met sportieve inspanningen: over een horde springen of nog net die (tennis) bal kunnen raken.

Ik spring niet over een hekje maar ik loop de trap op naar boven. Als ik nou eens met twee treden tegelijk… Nee, nog lang niet die ruimte van die sporters, laat ik maar even gewoon doen en niet vallen.

Tegen de kale muur is een rek van bamboestokken gemaakt zodat de klimrozen kunnen klimmen. Kletterrose staat op het label van een van de nieuwe rozen.

Klettern, klimmen en klauteren… Ik vertel aan de kleine man dat de rozen een klimrek gekregen hebben.

Hij kijkt me aan en zegt: ‘Hoe kan dat nou? Ze hebben geen handen…’ ‘Ze groeien en dan hebben ze geen handen nodig. Ze klimmen vanzelf in het rek’, zeg ik. Toen was het goed.

Het is aangenaam warm weer. Daar past een zomers drankje bij: een glaasje tonic met een schijfje citroen.

De plastic fles met de klassieke tonic 0% is doorzichtig, het etiket is somber grijs, zwart en wit. De fles ziet eruit alsof het wasbenzine is.

De inhoud is doorzichtig als water, gelukkig laten borrelende belletjes zien dat het echt wel tonic is!