Ogen zijn een soort handjes wanneer je naar een vast punt kijkt om je evenwicht te bewaren staande op één been.

Op het perron, of waar we ook wachten, kijkt er nog maar een enkeling om zich heen. Niemand balanceert op één been. De blik wordt vastgehouden door het mobieltje in de hand.

Is dit nu verstarring of meegaan in de tijd?

“Koffiepauze moet je plannen!”, heb ik ooit iemand horen zeggen. Inderdaad, om 10 uur geen afspraken maar een halfuur koffiepauze. Tijd om van de Hesselink koffie te genieten!

De theepauze ‘s middags? Op de een of andere manier komt het er zelden van. Voor thee heb je veel meer tijd nodig, zowel om het te zetten als voor het afkoelen voordat je het kunt drinken. Met een zakje wat hengelen in warm water is geen thee, maar water met een kleurtje.

Een van de geneugten van pensioen is dat je bijna elke middag de tijd hebt om échte thee in een voorverwarmde theepot te zetten en dat je ervan kunt genieten. Er is nog iets aparts met thee, twee kopjes en niet te lang na elkaar… Dan is de thee namelijk op z’n lekkerst.

In het Mauritshuis kom ik graag. Iedere keer probeer ik mijn blik wat anders te richten. Hoe is de lichtinval in de schilderijen van Rembrandt of Vermeer? Wat laat Avercamp zien op het ijs? Wat vertelt Cornelis Troost in een serie schilderijen? En de stillevens met heerlijkheden van kaas, vis, wijn en fruit zien er zo smakelijk uit…

Ik kijk naar De lachende jongen van Frans Hals, het jongetje met de gele tanden. Hij is een voorbeeld voor alle kinderen die hun tanden niet willen poetsen.

Vandaag is er een klas die zich heeft moeten voorbereiden. Ik hoor een jongen zeggen bij Suzanna van Rembrandt:’ Dit is eigenlijk MeToo.’
Rembrandt haalde het verhaal uit de Bijbel en de scholier is zich bewust van de ongewenste intimiteit van nu en slaat een brug.

In een museum is er veel om naar te kijken. Ik beperk me meestal tot een vlotte ronde en loop dan terug naar een paar beelden of schilderijen, die iets bij me geraakt hebben, het onderwerp of een bepaalde sfeer. Er is in ieder geval iets wat mijn speciale aandacht trekt.

In het Rijksmuseum hangen schilderijen van Mauve: Ruiters in de sneeuw in het Haagse bos en Morgenrit langs het strand.
Van de zomer fietste ik door het Haagse bos naar Wassenaar en het viel me op dat er amper mensen waren. Een breed pad met hoge bomen achter het Huis ten Bosch om. Niet het pad van Mauve’s ruiters.

Nu kijk ik naar buiten: de bomen zijn wit, geen mensen, geen honden en ook geen ruiters. Toch zie ik ineens dat schilderij van Mauve levendig voor me…

Er is sneeuw gevallen. Het is wit buiten. Het is stil, stiller dan op een vroege zondagmorgen. Je hoort geen auto’s. Het is een film in zwart-wit buiten. Af en toe laten de eenden en ganzen je weten dat ze er zijn, zoals altijd.

Een enkele volwassene staat even stil om te kijken hoe mooi het buiten is. Iemand maakt een foto. Honden lopen anders. Auto’s moeten van de sneeuw ontdaan worden en de ruiten worden schoongemaakt met een krabbertje. Hopen dat het starten geen problemen geeft.

De gewone routine is wat van slag. Fietsers lopen naast hun fiets op straat. Er komen vrolijke kinderstemmen, gekleurde mutsen en jassen huppelen, er gaan sneeuwballen door de lucht…