Stiefelen, stroffelen, smikkelen en kokkerellen…
Woorden die zelden nog gebezigd worden. Stroffelen en stiefelen, kuieren en tippelen zijn nuances van lopen die niet goed uit te leggen zijn. Stroffelen lijkt op sloffen en struikelen tegelijk, toch is het anders. Je herkent het wanneer je het ziet of zelf overkomt.

Iemand, die kokkerelt, is met plezier bezig in de keuken. Misschien met een schort voor. Vervolgens is de persoon, die dat met smaak opeet, aan het smikkelen. Smikkelen kan natuurlijk ook van een schaaltje met iets lekkers bij de thee.

Stiefelen, kuieren, kokkerellen en smikkelen we dit nog wel? Vast! Alleen met andere woorden of vastgelegd op een filmpje, inhoudelijk blijven we toch hetzelfde doen.

De expositie Utrecht, Caravaggio en Europa is te zien in het Centraal Museum in Utrecht, daarna in München. Het museum geeft goede informatie om de bezoeker wakker te maken voor het een en ander.

Ik probeer, zonder die hulp, ter plekke zélf te kijken. Misschien heb ik nu wel veel gemist, maar ondanks dat de meeste schilderijen me niet zo raken, valt één schilder me steeds op. Er is licht in een donkere omgeving, waardoor de afbeelding iets speciaals krijgt. Hij heeft ons vast ook iets olijks willen tonen.

En dan zie ik opeens het aantal vaste modellen, die hij in een andere opstelling en in verschillende taferelen ten tonele voert. Hier word ik vrolijk van, want ik heb zélf iets gezien.
Het zijn de schilderijen van Gerard van Honthorst.

Nog meer benen! De bijbelse verhalen hebben voor veel inspiratie gezorgd. Aan het begin van de 14e eeuw schilderde Giotto in de Scrovegni Kapel in Padua.

Er is veel te zien in die kapel. Toch blijft de afbeelding van Jonas in de walvis me het meeste bij. Die spartelende beentjes!

Bij het zien van ‘de engel verlaat de familie van Tobias’ (zie het blog van vorige week) denk ik meteen aan de benen van Giotto’s Jonas. Misschien omdat we benen toch eerder koppelen aan het dagelijkse staan en gaan dan aan het frivole bewegen in de lucht…

Het Rijksmuseum toont momenteel ‘Alle Rembrandts’ en dat zijn er heel veel!

Ik beperk me tot twee zalen met etsen. Het is bijzonder dat zoveel kleine stukjes papier bewaard gebleven zijn. Al die gezichtsuitdrukkingen en hoofddeksels! Je kunt er heel dichtbij staan en goed kijken.

Bijbelse verhalen waren in die tijd ook een bron van inspiratie. Serieuze afbeeldingen, maar ook eentje met humor. De engel verlaat de familie van Tobias. Je ziet alleen nog de benen van de engel met het geflabber van gewaden.

Bij de kapper zitten we op drie stoelen naast elkaar en voor een spiegel.
Ik kijk opzij en zie de beide andere dames zitten met spul in hun haar. De ene zit onder een soort lamp, de ander heeft een grappig mutsje op. Ze hebben allebei donker haar.

Ineens zie ik dat ze allebei donkere kapmantels om hebben, mijn kapmantel is lichtgrijs, volgens de kapper lichtblauw.

Wat grappig, flap ik eruit, we hebben alledrie een kapmantel passend bij ons haar. Ik vergeet te vragen of hij voor blondines misschien iets in het geel heeft…