In het nieuwe Bauhaus Museum in Weimar zie ik veel bekends. Er zijn nog altijd meubels en lampen van toen ( 1919-1932) in productie.
Als fysiotherapeute word ik gepakt door een filmpje over bewegen. De inzichten van Jaques Dalcrose zijn in beeld gebracht. Veel oefenmethoden van nu gaan terug op inzichten uit die tijd.

Verrast ben ik door een video over de Frankforter Küche. De keuken is ter plekke aanwezig. Waarom die keuken er nogal laboratoriumachtig uitziet, heeft een reden. Men begon na te denken over de efficiency in de keuken en over het huishouden in het algemeen. Bovendien werd personeel steeds schaarser.

Het is bijzonder om juist die keuken te zien, want mijn opa (J.W. Janzen) kreeg in 1929 de opdracht van de Haagse afdeling van de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen om die keuken aan te passen. Dat werd de Holland Keuken, de voorloper van de latere Bruynzeel keuken.

In Praag zie ik dat ‘werk in uitvoering’ met een pet op gedaan wordt. Ik zag wel gele helmen, maar geen petten aan het werk.

Een bord met een afbeelding dat je niet mag drinken in de plantsoenen. Met kleine lettertjes staat op de fles: alcohol. Op een bank zit een groep oude mannetjes die kennelijk die lettertjes niet hebben opgemerkt…

De afdruk van een schoenzool geeft aan dat je niet door het gras en de perken met bloemen mag lopen. Dat bericht wordt klaarblijkelijk wel door iedereen gezien: het perk ziet er ongeschonden en kleurrijk uit!

In het van Gogh Museum zie ik de enorme schilderijen van David Hockney voor het eerst in het echt. Overweldigend van grootte!

Er gebeurt iets met me. Wat is het? Als argeloze toeschouwer word ik in het landschap gezogen. Voor mijn gevoel moet ik midden voor het schilderij gaan staan en daar kan ik kiezen welke kant ik uit wil lopen… Goed kijken! Dat is ook wat de schilder ons adviseert.

Dat kijken met de ogen van een schilder overkomt me weer als ik een dag later naar Adorp fiets. Een weggetje met bomen, weilanden in verschillende kleuren groen, alsof ik steeds meer en nog meer David Hockney schilderijen zie.

Al vanaf de middelbare school ben ik close met de Bosatlas. Mijn eerste exemplaar ging naar mijn jongere broertje, later heb ik er zelf een gekocht. Het was 1971, de 47e druk.

Sindsdien zijn er veel nieuwe Bosatlassen verschenen, ook voor buiten de school. Ik heb een heel rijtje in huis. Het verhaal achter de Bosatlas heb ik gisteren gezien in het Grafisch Museum hier in Groningen.

Bijzonder hoe een boek nu bijna 150 jaar beweeglijk blijft en dat er een expositie is over dat ene boek: De Bosatlas!

Vanmiddag – het is vrijdag – op de fiets naar de markt. Een van de toegangswegen naar de Vismarkt is de Kijk in ‘t Jatstraat. In de ochtend komt het wel voor dat een vrachtwagen de boel verspert door de bevoorrading van winkels. In de middag verwacht je geen file.

Wat bleek? Een paard en wagen ging rustig stapvoets zijn weg. Fietsers kunnen er niet voorbij vanwege de tegemoetkomers. Wat gaat zo’n paard dan traag! Of zijn we alleen nog maar snel gewend en bovendien dat je nu vaak rechts ingehaald wordt of dat er iemand van links nog net even voor je langs racet?

Ik verplaats me in gedachten naar een ongeplaveide weg: voor een fiets niet prettig, voor voetgangers, karren en koetsen is het een beetje uitkijken. Het moet ongetwijfeld een gezellig trage, maar óók een rommelige boel zijn geweest…