Vanmiddag – het is vrijdag – op de fiets naar de markt. Een van de toegangswegen naar de Vismarkt is de Kijk in ‘t Jatstraat. In de ochtend komt het wel voor dat een vrachtwagen de boel verspert door de bevoorrading van winkels. In de middag verwacht je geen file.

Wat bleek? Een paard en wagen ging rustig stapvoets zijn weg. Fietsers kunnen er niet voorbij vanwege de tegemoetkomers. Wat gaat zo’n paard dan traag! Of zijn we alleen nog maar snel gewend en bovendien dat je nu vaak rechts ingehaald wordt of dat er iemand van links nog net even voor je langs racet?

Ik verplaats me in gedachten naar een ongeplaveide weg: voor een fiets niet prettig, voor voetgangers, karren en koetsen is het een beetje uitkijken. Het moet ongetwijfeld een gezellig trage, maar óók een rommelige boel zijn geweest…

In Domburg staat onder de bomen van een pleintje het borstbeeld van een man met een indrukwekkende snor en een vlinderdasje: Dr.J.G Mezger (1838-1909). Eronder een bordje van de anwb met de tekst dat dit monument ter nagedachtenis is van de beroemde “knijpdokter”.

Het is de man, zoals ik me herinner van de opleiding fysiotherapie, die buikmassage deed met een hamertje. Beroemdheden kwamen van overal naar hem toe. Hij behandelde zijn patiënten in het Amstelhotel, waar hij ook een tijd woonde. Hij staat bekend als de grondlegger van de fysiotherapie, maar ook in de orthopedie wordt hij genoemd.

Zijn tweede vrouw kwam uit Middelburg en dat schijnt de reden geweest te zijn dat hij zich later in Domburg vestigde, een heilzame plek aan zee en dat is het nog altijd. Ook zonder massage…

In de tuin staat een grote pot met winterviolen te kwijnen. De viooltjes hebben de winter doorstaan, maar daar is alles mee gezegd.

In een opwelling zet ik ze op een andere – zonniger – plek in de tuin en geef ze meteen een flinke plens water. De volgende dag is de kleur van het blad veranderd van donkergroen naar een veel lichtere en frisse tint!

Wat is het nu geweest? De andere plek met meer direct zonlicht of het water?
Vandaag krijgen ze verse potgrond, dan gaan ze vast ook nog bloeien…

Afgelopen week stond er een bijzondere foto in de krant: Hét Zwarte Gat.
Het lijkt op een gloeiend hete donut die op een zwarte ondergrond ligt.

Moeilijke materie, lastig om het je precies voor te stellen. “Het is het tegenovergestelde van de oerknal”, hoorde ik Robbert Dijkgraaf zeggen op de radio. De TIJD begon bij de oerknal en eindigt in het zwarte gat.

Vanmiddag koelt de net uit de oven gekomen tulband af op het rooster boven het zwarte aanrecht. Ik zie het van boven. Mijn oog valt op het zwarte gat in het midden. Dit is toch eenvoudiger materie…

In het niet-in-kaart-gebracht-gebied zitten we op een bankje naast het huis. De bomen hier tegenover ogen onbeweeglijk, er is geen wind. De krentenboompjes staan op het punt van bloeien. Het eerste bloesempje is al uit. Straks meer? Je ziet het zonder het te zien.

De bomen krijgen al een kleurtje, allemaal tinten zachtgroen en tussendoor de waasjes kleur die nog niet weten welke kleur ze gaan worden. Over een maandje is dat volkomen duidelijk.

Vogels met heel veel verschillende geluiden zijn actief in dat prille groen. Je ziet ze niet, je hoort ze. Kortom beweging hoeft niet altijd meteen zichtbaar te zijn, alleen de trein, die zien we nu wel. (zie ook blog d.d. 15 september 2018)