De postzegel is intussen, net als de telefooncel, verbonden aan de vorige eeuw. In Italië moest je op het postkantoor de postzegel plakken met plaksel en een kwastje. Dat is voorbij, maar de telefooncellen bestaan daar nog.

Hier zijn de telefooncellen verdwenen en het aantal brievenbussen is drastisch beperkt. Minder ommetjes met het doel om een brief te posten. Heel bijzonder gaat het worden om een handgeschreven brief of kaart op de mat te vinden.

Een uitzondering is misschien nog een tijdje de kerst- en nieuwjaarspost. In een vergeten doosje vind ik aangebroken velletjes met decemberpostzegels van 2015, 2016 en 2017… Dit jaar ga ik ze gebruiken!

In de jaren 70 had ik een Eend (2CV). Vanuit Groningen naar de Randstad waren de wegen nog voor een groot deel tweebaans en met tegenwind over de Afsluitdijk was ik blij met een vrachtauto voor me om van de zuiging te profiteren. Al met al 100 km/uur was een uitzondering!

Intussen heb ik de test gedaan hoe het is om niet sneller te gaan dan 100 km/ uur van Groningen naar Dordrecht. Het is prettig rijden met een constante snelheid of misschien past het woord traagheid beter.

Overigens: voor mijn gevoel waren we er net zo snel als altijd.

Soms is het prettig om suf naar buiten te staren. Zo zit ik daar en dan ineens kijk ik écht! Ik zie de prachtig gele bladeren van een rij bomen en een staalblauwe lucht erachter.

Ik herken de kleurencombinatie. Het was in Japan, we zaten op een bankje voor het museum. Een verpletterend gezicht dat helle geel en zo’n mooie blauwe lucht. Goethe kan vast vertellen waarom die kleuren elkaar zo versterken.

Apart dat ik hier en daar tegelijk ben, bovendien in het verleden én in het hier en nu…

Het bedienend personeel loopt met vaart om de bestellingen naar de tafels te brengen. Dan ineens loopt een serveerster opvallend langzaam voorbij. Ze houdt een groot diep bord met twee handen vast, haar blik is op het bord gericht.

Ze komt zichtbaar opgelucht in tempo terug. We raken in gesprek over het lopen met een bord soep. Het is een delicate kwestie dat lopen met een bisque. De soep moet binnen de kaders van het bord blijven, de garnalen mogen niet op de rand van het bord terecht komen.

Later loopt ze vlot met drie dinerborden, twee op haar linkerarm en eentje rechts. Ze lijkt achter haar linkerarm aan te lopen. Verrassend toch hoe het lopen niet alleen persoonsgebonden maar ook situatiegebonden is! (zie ook 10 juni 2016)

De expositie ‘Jean-Francois Millet, de zaaier van de moderne kunst’ is nu te zien in het van Gogh Museum in Amsterdam.

Let eens op hoe er gebogen en gebukt werd op het land! Ook de momenten van rust komen ruim aan de orde. Een passage uit Anna Karenina komt bij me boven. Een van de personages merkt daarin op hoe belangrijk het is om op tijd rust te nemen ter voorkoming van ongelukken tijdens het maaien.

Mijn blik blijft hangen op een schilderij van Camille Pissarro: de wasvrouw.
Een stevige vrouw, vermoedelijk weinig tanden meer, blozende wangen en pretoogjes. Mooie kleuren blauw en groen. Echter haar handen ontbreken! Hoe zouden die er uitgezien hebben vraag ik me af…