Soms hoor je een uitleg over moeilijke onderwerpen of in ieder geval een onderwerp waar je je nooit zo mee bezig gehouden hebt. Je hersens kraken. Je vraagt je af: snap ik dit wel?
Zo verging het me afgelopen week tijdens de eerste bijeenkomst van de serie ‘Van bacterieel bewegen naar menselijke cultuur’.
Toch is het wonderlijk dat je het misschien best snapt, alleen is het onmogelijk om het na te vertellen. Dat is vers twee…
Deze week met de trein de andere kant op. Eerst met vervangend vervoer (bus) naar Leer vanwege een kapotte brug. Van daar met een directe trein door naar Leipzig.
De trein snelt soepel door het land. Er komt iemand langs om te informeren of we koffie willen. We krijgen een beker met lekkere filterkoffie. We reizen diagonaal door Duitsland. Veel windmolens en een wijds landschap. We zien onze jeugd terug in de huizen zoals we die in elkaar plakten voor bij de elektrische trein: de Faller-huisjes.
Op de terugweg komt het genoegen van weer thuis komen. Vol plannen voor thuis… en daar ga ik nu mee aan de slag!
Op een bewolkte doordeweekse dag met de trein van Groningen naar Leeuwarden. Het dieseltje bromt door een van de buitengebieden van ons land.
Ik kijk naar buiten en waan me in een 17eeeuws schilderij. Weilanden met plassen water, in de verte het silhouet van een dorp of boerderij, een ondergelopen weiland met lantaarnpalen, de ijsbaan zonder ijs, molens…
De machinist kijkt bij een stationnetje uit het raam of hij kan vertrekken. Veel passagiers lijken elkaar te kennen, ze groeten elkaar en ze wuiven naar achterblijvers. Dit zijn andere tijden. Ik kom thuis in Groningen met een compleet ander gevoel dan na een reis met de intercity naar Zwolle…
Met de auto naar de garage, ik wacht. Op een zeker moment gaat dat wachten lang duren. Ik zit te suffen tot mijn oog valt op een enorme leeuw in de showroom. Hij staat in een houding waarbij de linkerpoten naar voren staan ten opzichte van de rechterpoten. In het jargon heet die manier van voortbewegen telgang.
Ineens moet ik denken hoe roofdieren in de dierentuin zo heen en weer kunnen lopen achter de tralies en hoe ze hun poten neerzetten, eindeloos lang houden ze dat vol. Een soort wachten zonder einde.
Het gedicht van Rainer Maria Rilke ‘der Panther’ komt bij me boven. Hij zag dat heen en weer gaan ook destijds in de dierentuin van de Jardin des Plantes in Parijs, in de tijd dat hij secretaris van de beeldhouwer Rodin was.. Mijn wachten is voorbij, het uitzichtloze van die panter blijft.
Het nieuwe jaar is nog pril, de kerstspullen zijn terug in de doos, de kerstboom is afgevoerd. Ik krijg de kriebels en blijf opruimen. Er gaat van alles door mijn handen. Wat te doen met oude grammofoonplaten die al jaren in de speelgoedkist op zolder staan? Waarom bewaar ik Aagje Wolff en Betje Deken? In Sara Burgerhart ben ik ooit begonnen en bleef steken, maar de omslag van dat boek is mooi…
Niet alleen boeken kunnen uit de tijd raken. Het theeblad met theeservies op een dressoir is in vergetelheid geraakt, net als het pindastel, de vingerkommen en linnen servetten (al overweeg ik toch wel eens om het geërfde stapeltje te gaan gebruiken).
De oude bollenglazen, die al jaren ongebruikt in de schuur stonden, heb ik een tijdje terug in het donker van de meterkast met hyacintenbollen weggezet. Ze staan nu vrolijk op tafel verder uit te komen om binnenkort te gaan bloeien…
