Dit jaar heb ik tomaten gezaaid. De zaailingen zijn verspeend en de potten met plantjes staan in de vensterbank op het zuiden. Ze groeien snel. Erg snel. Ze lijken wel uit hun krachten te groeien; er is zelfs ééntje geknikt.

Eerst voorzichtig een ruggesteuntje tegen de muur. De volgende dag blijkt dat het nuttig is, net als die kleine draai naar het licht toe. Ik geef hem daarom een stokje langs zijn lange steel en bind dat losjes vast boven en onder de knik.

Het is fascinerend, maar de volgende dag staat de plant actief rechtop. Geïnspireerd door het stokje? In de reguliere fysiotherapie gaat zo’n proces anders en duurt het zeker langer dan een enkel nachtje…

Het valt me op dat de vogels hier in de tuin om de beurt uit het drinkbakje komen drinken én erin badderen: merels, koolmeesjes en een roodborstje. Ze doen dat in een vaste volgorde.

Aan de westmuur hangt het vogelhuisje, daar vliegen koolmeesjes in en uit. Tegen de oostmuur bloeit de blauweregen, de merels vliegen af en aan tussen de bloemen en het blad door om daar in de verborgenheid een nest te bouwen, zoals ze dat daar al jaren doen.

Voor ons lijkt de tijd momenteel gestold, voor de vogels vliegt de tijd zoals altijd. Niettemin wordt het wel weer drukker in de stad…

Hoeveel weken nu? Toen de intelligente lock-down begon, was ik net naar de kapper geweest om mijn haar te laten knippen. Ook had ik een groene bui en haalde zaad om tomaten te kweken. Later nog zaad voor afrikaantjes, cosmea en juffertje in het groen erbij gehaald. De gedachte erachter: wat groeit sneller? Mijn haar of die plantjes?

In de vensterbank boven staan de potjes met verspeende plantjes, ook beneden zijn er potjes die overdag naar buiten mogen, maar omdat ze nog zo kwetsbaar zijn, gaan ze ‘s avonds terug naar binnen. 

Nog geen vlechtjes of staartjes, maar mijn haar is wel een stuk langer dan gewoon. Ik overweeg om pas naar de kapper te gaan op het moment dat de eerste tomaten geoogst worden…

Het opstellen van een instructie en het lezen van een instructie valt niet altijd mee. Op de deur van de parkeergarage lees ik een melding van de storingsdienst

DEUR HANDMATIG BEDIENEN
VERGEET NIET OM DE DEUR TE SLUITEN

Het is een grote deur die omhoog schuift. Ik kijk of er handvaten zijn, die zie ik niet. Dan na twijfeling hoe ik die deur open krijg, valt mijn oog op het volgende briefje: 

In de kast zie ik weer een briefje hoe je de open/dichtknop moet bedienen:

En het werkt! Beeldtaal is geweldig, ondanks dat het even duurde voor ik het door had.

In deze tijd van het jaar is er veel nieuw leven in de tuin. Iedere morgen valt het me op dat er weer meer nieuwe blaadjes aan de appelbomen en vijg gekomen zijn. In de appelboompjes zie ik de eerste bloesem. Er bloeien allerlei voorjaarsbloemen.

Dan zie ik tulpen die ‘s morgens gesloten zijn en overdag in de zon hun bloemblaadjes wijd openzetten om ze ‘s avonds weer te sluiten. Het zijn tulpen die geel zijn met wat rood vermengd en een groen blad met een wit randje, zoiets als vanillevla met aardbeienjam.

De dubbele witte tulpen zijn niet zo bewegingslustig. Ze gaan rustig open, maar om tegen de avond al die bloemblaadjes weer te sluiten, dat is vast te veel gedoe. Niet alle blaadjes sluiten zich. Ik krijg een tip om net als Linnaeus een eigen bloemenklok samen te stellen.