We eten een appeltje toe en schillen het. Hij houdt het appeltje heel en draait de schil er in een lange sliert af, dan snijdt hij de appel in vieren en haalt het klokhuis eruit. De appel is gereed voor consumptie.

Ik snij de appel in vieren, het klokhuis eruit, de schil eraf en dan ieder partje in tweeën of drieën net hoe het uitkomt.

Hoe komt een mens aan z’n gewoonten? Is het aangeleerd of proefondervindelijk zo gegroeid? Waarom doe je het zoals je het doet? 
‘Wanneer je met iemand nog een appeltje te schillen hebt’ betekent dat je een netelige kwestie moet oplossen. Wij hebben niks neteligs en hoeven niks op te lossen, wij eten gewoon ons appeltje lekker op…

Op tafel staan twee kleine bordjes. Op het ene liggen vier vijgen. Op het andere twee flinke aardbeien en vijf kleine tomaatjes. Dat is de oogst van de dag.

Buiten doen twee appeltjes hun best om groot te worden. Ze zijn net zo knalgroen als het water in de grachten rond de binnenstad er uitziet of zal ik zeggen zo groen als de soep van het blad van de radijsjes?

De oogst is bescheiden, maar de perenboom hangt vol.

Het fietsen door de stad verandert snel. In de eerste corona-tijd was het bijna angstig stil en rustig, maar prettig om op de fiets een boodschap te gaan doen. Intussen nemen de studenten de stad weer in. Je moet opletten, want er wordt weer rechts ingehaald om maar iets te noemen.

Voetgangers steken gedachteloos de weg over ook zonder even om te kijken of er misschien iets aankomt. Verrassend om met een meisje van bijna zes naar buiten te gaan en haar horen zeggen: ‘Je moet eerst naar links, dan naar rechts en dan wéér naar links kijken. Als er niks aankomt, mag je oversteken…’ En dat deden we ook!

Er is een nieuw fenomeen: de elektrische scooter. Het verkeer wordt geluidloos. Ik kan toch niet ontkennen dat ik nog altijd erg vrolijk word van het gepruttel van een solex of een 2CV die af en toe voorbijkomt. Ja, voorbij…

Een mevrouw op een elektrische fiets stuift me voorbij. Opvallend hoe bewegingsloos haar rug is, alsof ze gewoon thuis naar de tv kijkt met haar rug tegen de leuning van een keukenstoel. Haar benen maken rustig hun rondjes zonder echt te trappen. Ze draait voor de show nog wat met haar benen en haar fiets doet alsof het een brommer is zonder geluid.

Wanneer ze het zadel ‘te hoog’ zou zetten en haar benen moeten reiken naar de trappers, dan zal haar onderrug wat actiever mee doen. Bij flink doortrappen, zoals bij de heuvel op of bij flinke tegenwind – de elektrische hulp uitzetten – dan komt de voorwaartse beweging, meestal met een royaal gebogen rug, ook door.

Op een elektrische fiets loop je het risico om die specifieke bewegingen te missen, tenzij de vermoeidheid toeslaat bij een lange tocht of als de batterij voortijdig leeg is…

Met dit warme weer is het prettig om vroeg te ontwaken net als de kippen. Niet zo vroeg (zie stukje vorige week) wel redelijk vroeg om in de overgebleven koelte van de nacht de dag te beginnen.

Ik fiets naar de bakker door het Noorderplantsoen. Onze bakker is naar Frans voorbeeld vroeg geopend, door de week al om 7 uur ‘s ochtends. Het Plantsoen is nog in ruste, een enkeling laat de hond uit en er is een klein groepje sportievelingen zich aan het afbeulen. ‘Vooruit jongens, nog één minuutje!’ hoor ik de trainer roepen.

Er zit nog niemand in het gras of op het terras bij de vijver. Alleen zij is er en zit rustig in het zonnetje te genieten. Ik zie haar altijd zitten op dat enige plekje met zon tussen de schaduw van de bomen, het is het beeld van Mattheus Meesters: De Zonaanbidster wordt zij genoemd.