Lang geleden kreeg ik het recept van deze Vanille Kipferl, een traditioneel recept van Duitse kerstkoekjes. Nadat het deeg gekneed is, maak je een rol waarvan je schijfjes snijdt en daarvan maak je halve maantjes die je op de bakplaat legt. Na het bakken bestrooien met vanillesuiker.

Het is altijd verrassend hoe snel die koekjes zwellen en het meteen veel meer lijkt dan toen ze net op de bakplaat lagen. Warmte maakt ze bros. Ze mogen niet bruin worden, bleek uit de oven halen en meteen bestrooien met vanillesuiker.

Voor de liefhebber is hier het recept: 280 g. patent tarwebloem, 210 g. roomboter, 100 g. gemalen hazelnoten, 70 g. poedersuiker, 2-3 zakjes vanillesuiker of merg van een vanillestokje uitkrabben en mengen met poedersuiker (voor het bestrooien) 170 graden in heteluchtoven, 14 minuten.

Naar buiten! Rondleiding voor de deur in het Noorderplantsoen: bomen met verhalen! Die bomen zijn ineens anders dan stammen met kale takken. 

We beginnen bij die monumentale boom, waar ik altijd langs fiets op weg naar de stad. Hij zet zich schrap, die oude boom uit 1880. Hij heeft zich zo ontwikkeld dat hij de ontstane scheefheid zelf kan compenseren. 

Voortaan zal ik hem anders passeren, hij heeft bovendien een naam gekregen. Die buitengewone boom heet: Gewone Vleugelnoot.

Soms komt het verleden boven drijven door het herkennen van een bepaalde geur. Vaak wordt hierbij verwezen naar de Franse schrijver Marcel Proust. Toch is het wonderlijk dat ook een blik op de klok hetzelfde effect kan hebben.

Ik zie de wijzers van een klok: het is kwart over één, het is 13.15 uur. 

Vijf jaar lang is dit de tijd geweest dat mijn middelbare school uitging. Daarna is kwart over één voor mij altijd een markering van de dag gebleven. Zouden meer mensen zoiets hebben met een blik op de klok?

Op zolder ligt een stapel oude fotoboeken. De corona-tijd geeft alle gelegenheid om die albums met een kritische blik te bekijken: Wat is aardig om te bewaren? Wat kan weg?

De oudste foto’s zijn door mijn moeder in een album geplakt, ze schreef er tekst bij. Later plakte ik zelf in zonder tekst, afgezien van de datum, de gelegenheid en wie er op staan.

Het is opvallend dat het laatste album halverwege leeg blijft, dan is het begin deze eeuw. Het eindigt met foto’s van een verjaardag, zonder jaartal. Dat is het begin van het digitale tijdperk…

De vaste telefoon gaat. Ik noem mijn naam en hoor een stem zeggen: ‘Bent u niet …?’ Ze noemt een naam die niet de mijne is. Daarna zegt ze het nummer wat ze probeerde te bereiken, nee niet mijn nummer.

‘Wie was dat?’ Ik zeg: ‘O, iemand die verkeerd gedraaid heeft.’ Oei, dat was nog tot in het eind van de vorige eeuw dat we echt nummers draaiden. Mijn taalgebruik heeft zich nog niet aangepast. Eigenlijk zou ik moeten zeggen: ’O, verkeerd getoetst…’

Nog langer geleden zei je in een soortgelijke situatie: ‘Verkeerd verbonden.’ Het is nu echt niet meer voor te stellen dat het bellen via een telefonist(e) ging!