Achter in een kast lag de oude krultang van mijn oma. 

Op een dag heeft mijn moeder het ding gebruikt om er iets van krul in mijn haar te draaien. Kans op verschroeid haar! Levensgevaarlijk!

Ik heb het ding naar mijn kapper gebracht. Daar ligt de tang nu te pronk als herinnering aan vroeger tijden…

Het stormt deze dagen, vanwege de rukwind is lopen prettiger dan fietsen. Terwijl ik de storm trotseer, moet ik aan twee schilderijen van Claude Monet denken. Daarop waait een zomers windje van rechtsachter. (Femme à l’ombrelle tournée vers la gauche, Musée d’Orsay)

We zien dezelfde vrouw, de linkerkant vooral zichtbaar, met de wind mee naar beneden lopend en op het andere schilderij loopt ze de weg terug naar boven tegen de wind in, waarbij wij haar rechterkant zien.

Stel je voor hoe dat is… natuurlijk strek je je beter en sta je stabieler tegen de wind in en omhoog lopend. Waarom? Het heeft o.a. te maken met dat de beweging in de enkel naar voren toe groter is dan naar achter, daarom is met gespreide armen tegen de wind in hangen ook zo heerlijk!

Soms komen aparte onderwerpen ter sprake zoals: waarom viscouverts, messenleggers en (zilveren)servetringen? 

Het verhaal gaat dat de koningin van Engeland twee vorken gebruikt wanneer ze een visje eet. Een vis snij je niet, je schuift hem uit elkaar. Messen waren destijds niet roestvrij en dat proef je. Met de punt van het (zilveren) vismes kan je de graatjes uit de vis peuteren, verder schuif je, net als de Engelse koningin, de vis uit elkaar. 

Messenleggers en (zilveren) servetringen zijn volgens de huidige etiquetteregels uit te tijd. Het tafelkleed, door de messenleggers gespaard van vlekken, is grotendeels vervangen door placemats en de vrolijke papieren servetjes maken ook vingerkommen overbodig. Een uitbundig gedekte tafel is een prachtig gezicht, maar het gaat er uiteindelijk toch om wát er geserveerd wordt…

Vanuit mijn tuin heb ik het uitzicht op het groene torentje uit de Moesstraat. De kerk die erbij hoorde is vervangen door appartementen. Het haantje zit nog op de toren en de klok houdt ons bij de tijd.

Dagelijks loop ik een ommetje en lopend kijk je anders. Vanuit de Noorderhaven meen ik het torentje van de Moesstraat tussen de huizen door te kunnen zien, maar is er iets mis met mijn ogen? Het groene dak lijkt vervormd te zijn…

Ik ga op onderzoek uit. Er blijkt nog een groen torentje te zijn en dat staat bovenop het Nieuwenhuisgebouw in de Grote Rozenstraat. Het is groen, maar de vorm is net even anders dan de groene toren dichterbij mijn huis.

Zondagsschilders bestaan al heel lang. Let nu eens op de zondagskappers!

Soms knippen ze zichzelf. Teveel haar kan het algemeen welbevinden in de weg zitten. Jezelf knippen is dan een noodzakelijke daad, waarbij het risico van een tijdje voor gek lopen ingecalculeerd wordt.

Iemand anders knippen is zeker een uitdaging. Het kan leiden tot een verschrikkelijke ruzie of juist stemmen tot grote tevredenheid. Gelukkig gebeurde het laatste, niet in het minst door het aanbieden van een kopje Hesselink koffie vooraf…