Net als in het Plantsoen is het ook overwegend bladloos in de tuin. Tegen de oostelijke hoge muur zijn de stammen en takken van de blauwe regen en de vijg goed zichtbaar.

Bij de blauwe regen draaien de takken rechtsom om elkaar heen. Het oogt als een mooi vlechtwerkje. Bij de vijg zijn stevige takken op sommige plekken als een dikke onontwartbare kluwen in elkaar overgegaan en versmolten. 

Deze twee muurbedekkers houden niet echt afstand van elkaar, toch zijn ze niet zo verstrengeld als de eik en linde uit het verhaal van Philemon en Baucis. Ze hebben vast weet van de corona-maatregelen en doen een beetje mee…

In de krant lees ik over Blue Monday. De derde maandag in januari schijnt de meest droevige of deprimerende dag in het jaar te zijn.

Nu heb ik onlangs gelezen dat de uitdrukking ‘in de put zitten’ afkomstig is van het ganzenbordspel. Je moet wachten tot je door een andere gans verlost wordt, zolang doe je niet meer actief mee in het spel.

Gelukkig duurt dat spel geen uren, dus de herkansing om door te stomen naar nr 63 is er betrekkelijk snel. Misschien iets om te onthouden bij een sombere stemming komende maandag en volg vooral de richting van de ganzen die vooruit kijken!

Ons dagelijkse ommetje door het Noorderplantsoen is vooral kijken naar bomen geworden. Wij – de niet-kenners van bomen – zien vooral stammen en de kale skeletten. 

We herinneren ons de rondleiding door het park met onze vriend de bomenman. We groeten sinds kort het groepje cypressen en proberen uit te vogelen wat de verschillen zijn tussen de water- en de moerascypressen. Gelukkig staan er naambordjes op de bomen.

Waar stond die Japanse gingko? Een bijzondere boom die in het blad het gevederde van een naaldboom heeft. Toen we op die boom geattendeerd werden, lag er nog afgevallen blad op de grond. Waar staat die boom toch? Ik kijk omhoog en zie een bordje: Gingko Biloba of Japanse notenboom.

Het jaar begint rustiger dan anders. Het lijkt wel of er sneeuw gevallen is, vers gevallen sneeuw doet alles verstillen.

Twintig jaar geleden maakte ik van de boom tegenover mijn huis het hele jaar door een foto. Daardoor weet ik bijvoorbeeld dat hij een half jaar kaal is en een half jaar blaadjes heeft. 

In de winter van 1990 was de boom een beetje besneeuwd. Maar de foto gedateerd op oudejaar 2001 laat een flink pak sneeuw zien. Is er misschien sprake van een tienjaars ritme met sneeuw? We gaan het zien…

We kijken naar ‘It’s a wonderful life’. Een oude film in zwartwit van Frank Capra uit 1946. Het gaat over goed en kwaad, waarbij het goede natuurlijk overwint. Het ontbreken van kleur maakt alles nog zwart-witter. 

Maar wat een vertraging! Het duurt een uur voordat het thema (elk leven draagt iets bij aan de wereld) duidelijk wordt om daarna het verhaal zo uit te spinnen dat je nog twee uur nodig hebt voor het goede eind.

De feelgood films van nu gaan veel sneller, al blijven die ook vaak zwart-wit.