Stap voor stap uitgedacht: hoe maak je een zandbak? De omtrek van het betere hout, worteldoek op de bodem tegen onkruid. De plek uitgraven want een beetje diepte is wel fijn. Dan een deksel tegen katten en ter bescherming van het hemelwater.

Mannen onder elkaar aan het werk. De zandbak wordt tijdelijk afgedekt met een hoes. Er moet nog zand bij. Ook de deksel is nog niet klaar. Het begint te regenen. Het komt met bakken uit de hemel! Er ontstaat een plasje water op de hoes. Hozen! Helaas, het dekzeil heeft het niet gered, de zandbak lijkt een vijvertje. Wij graven kanaaltjes en het water stroomt naar de diepere kuiltjes, daar vangen wij het op. De zandbak is veranderd in een modderbak.

De deksel is intussen klaar en is met plastic bekleed. Hij rust op vier stenen in elke hoek, zodat er lucht bij kan. Het zand moet eerst drogen. Nog even geduld en dan kunnen we zandtaartjes bakken…

Daar stond hij, achtergelaten tegen de lantaarnpaal voor het huis. Nog wel op slot gezet, maar niet met het hangslot. Dat hing treurig ongebruikt om de stang van het zadel. De achterband was lek.

Er gingen weken overheen. De fiets werd niet opgehaald, de fiets leek een beetje te verloederen. Die blik van ons ‘wat moet die fiets daar?’ deed ook geen goed.

Uiteindelijk de gemeente gebeld, er kwam een e-mail met de melding en een nummer met heel veel cijfers van de coördinaten van de betreffende plek. En toen ineens was de fiets weg, we missen hem nu een beetje…

Beweging in de tuin komt niet alleen vanuit het ondergrondse (zie vorige week).

Er zijn altijd verrassingen: planten die zich uitbundig vermenigvuldigen, planten die verdwenen zijn en soms zit er ook totaal iets onverwachts tussen.

De wilde hyacintjes komen jaarlijks terug met een paarsblauwe gloed over de tuin. Dit jaar zie ik spontaan opgekomen roze soortgenoten. De witte smeerwortel blijkt ineens ‘nazaten’ te hebben aan de meer zonnige kant van de tuin. Misschien zijn smeerwortels net als mensen, die verlangen naar de zon…

In het najaar heb ik bollen gepoot. Onzichtbaar hebben ze zich ontwikkeld en dan ineens schieten stengels en blad uit de grond en komen er bloemen. Ook de meerjarigen zijn er weer.

In het appelboompje zitten bloesempjes. Nog een aantal maanden wachten tot ze appels geworden zijn. In mijn fantasie zie ik al appeltaarten van appels uit eigen tuin voor me…

Terug naar het ondergrondse: het is tijd om oostindische kers te zaaien. Dat kan direct in de tuin. De zonnebloemen kunnen niet goed tegen koude nachten, die mogen in de vensterbank beginnen. Planten groeien binnen en buiten, maar zonder dat we die groeibeweging direct zien. Wel zien we over een tijdje het resultaat…

Ineens is het groen buiten. Dat hele mooie prille groen…

Op de Vismarkt zie ik een man lopen met een pijp in zijn mond…

Het prille groen zal ieder jaar terugkomen, maar een man met een pijp???