Onlangs vertelde iemand dat ze met plezier naar het leven in hun tuin kijken: ‘Verrassend hoe muizen tegen een hoge muur omhoog kunnen rennen!’

Dit zit nog in mijn hoofd (en ik heb het niet zo op muizen) terwijl ik op een van de afgelopen grauwe dagen over een somber stuk industrieterrein fietste.

Ineens zie ik gekleurde renners op de fiets omhoog en omlaag de lantarenpalen opfleuren, de associatie met muizen valt op z’n plek.

Nike is de godin van de overwinning. De Nike van Samothrace staat in het Louvre, zonder hoofd en zonder armen, maar met wijd uitgespreide vleugels gaat ze voorwaarts.

Zo’n 35 jaar geleden ging ik op zoek naar schoenen die prettig zijn voor een fietsvakantie in Kent (Engeland). Bestendig tegen een regenbuitje, comfortabel op de fiets en geschikt om door tuinen te wandelen.

In de uitverkoop zag ik een paar oudroze sportschoenen, die afgeprijsd waren. Tja, dat kleurtje…maar ze zaten lekker en bovendien met de naam van die godin van de overwinning. Ik kan ze nog altijd niet wegdoen…

Een oude Duitse methode (Das Klapp’sche Kriechverfahren) laat zien hoe kruipoefeningen kunnen worden ingezet bij therapie, bijvoorbeeld bij patiënten met een scoliose. (zijwaartse verkromming van de wervelkolom met één of meerdere bochten) Het boekje van die methode heb ik bewaard vanwege de mooie afbeeldingen uit lang vervlogen tijden.

Nu bij de groothandel voor tegeltjes zie ik een folder van kniebeschermers: twee doosjes bekleed met zacht materiaal en klittenband om je onderbenen.

Het is de moderne versie van die oude knie-lappen van Klapp*. 
Er verandert veel en er verandert weinig…

*Rudolf Klapp 1873-1949

Op het kruispunt waar je zowel in de auto als met de fiets altijd lang stilstaat, is iets nieuws bedacht om zicht te krijgen hoelang je als fietser nog moet wachten.

Niet de verticale rij met kleine lichtjes die van boven naar beneden uitgaan tijdens het rode licht. Hier is naast het traditionele stoplicht een vierkantje gemonteerd waarin met rode letters het woord WACHT verschijnt, daaromheen een cirkel van lichtjes die tegen de klok in uitgaan.

Ik tel van binnen mee met de dovende lichtjes: zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig… Tot mijn verbazing slaat de teller plotseling op hol en het licht is groen. Ik wist niet dat ook stoplichten ineens haast kunnen krijgen.

Er is herrie en onrust in het Noorderplantsoen. Op deze plek, waar de routeplanner van de auto het gebied niet in kaart brengt, zijn het de vogeltjes die voor een heel ander geluid verantwoordelijk zijn. Het is de vertraging van de tijd die wakker wordt hier.

We fietsen dagelijks op de oude Gazelle fietsen die hier staan, de fietsen van mijn ouders. Ze mogen oud zijn, maar ze fietsen prettig. Je zit niet te krom en ook niet te rechtop. Er is een balans van fiets en berijder/ster.

Zijn wij echt de enigen, die op eigen kracht door deze contreien fietsen? We gaan minder snel dan die mensen op elektrische fietsen. Het blijft onwennig dat contrast van de snelheid van zo’n fiets en het moeiteloze in de attitude van de fietser achter dat te hoog ogende stuur.