Op het kruispunt waar je zowel in de auto als met de fiets altijd lang stilstaat, is iets nieuws bedacht om zicht te krijgen hoelang je als fietser nog moet wachten.

Niet de verticale rij met kleine lichtjes die van boven naar beneden uitgaan tijdens het rode licht. Hier is naast het traditionele stoplicht een vierkantje gemonteerd waarin met rode letters het woord WACHT verschijnt, daaromheen een cirkel van lichtjes die tegen de klok in uitgaan.

Ik tel van binnen mee met de dovende lichtjes: zesentwintig, zevenentwintig, achtentwintig… Tot mijn verbazing slaat de teller plotseling op hol en het licht is groen. Ik wist niet dat ook stoplichten ineens haast kunnen krijgen.

Er is herrie en onrust in het Noorderplantsoen. Op deze plek, waar de routeplanner van de auto het gebied niet in kaart brengt, zijn het de vogeltjes die voor een heel ander geluid verantwoordelijk zijn. Het is de vertraging van de tijd die wakker wordt hier.

We fietsen dagelijks op de oude Gazelle fietsen die hier staan, de fietsen van mijn ouders. Ze mogen oud zijn, maar ze fietsen prettig. Je zit niet te krom en ook niet te rechtop. Er is een balans van fiets en berijder/ster.

Zijn wij echt de enigen, die op eigen kracht door deze contreien fietsen? We gaan minder snel dan die mensen op elektrische fietsen. Het blijft onwennig dat contrast van de snelheid van zo’n fiets en het moeiteloze in de attitude van de fietser achter dat te hoog ogende stuur.

Stap voor stap uitgedacht: hoe maak je een zandbak? De omtrek van het betere hout, worteldoek op de bodem tegen onkruid. De plek uitgraven want een beetje diepte is wel fijn. Dan een deksel tegen katten en ter bescherming van het hemelwater.

Mannen onder elkaar aan het werk. De zandbak wordt tijdelijk afgedekt met een hoes. Er moet nog zand bij. Ook de deksel is nog niet klaar. Het begint te regenen. Het komt met bakken uit de hemel! Er ontstaat een plasje water op de hoes. Hozen! Helaas, het dekzeil heeft het niet gered, de zandbak lijkt een vijvertje. Wij graven kanaaltjes en het water stroomt naar de diepere kuiltjes, daar vangen wij het op. De zandbak is veranderd in een modderbak.

De deksel is intussen klaar en is met plastic bekleed. Hij rust op vier stenen in elke hoek, zodat er lucht bij kan. Het zand moet eerst drogen. Nog even geduld en dan kunnen we zandtaartjes bakken…

Daar stond hij, achtergelaten tegen de lantaarnpaal voor het huis. Nog wel op slot gezet, maar niet met het hangslot. Dat hing treurig ongebruikt om de stang van het zadel. De achterband was lek.

Er gingen weken overheen. De fiets werd niet opgehaald, de fiets leek een beetje te verloederen. Die blik van ons ‘wat moet die fiets daar?’ deed ook geen goed.

Uiteindelijk de gemeente gebeld, er kwam een e-mail met de melding en een nummer met heel veel cijfers van de coördinaten van de betreffende plek. En toen ineens was de fiets weg, we missen hem nu een beetje…

Beweging in de tuin komt niet alleen vanuit het ondergrondse (zie vorige week).

Er zijn altijd verrassingen: planten die zich uitbundig vermenigvuldigen, planten die verdwenen zijn en soms zit er ook totaal iets onverwachts tussen.

De wilde hyacintjes komen jaarlijks terug met een paarsblauwe gloed over de tuin. Dit jaar zie ik spontaan opgekomen roze soortgenoten. De witte smeerwortel blijkt ineens ‘nazaten’ te hebben aan de meer zonnige kant van de tuin. Misschien zijn smeerwortels net als mensen, die verlangen naar de zon…