Bij het opruimen kom ik oude ansichtkaarten tegen met bezigheden die niet meer zo vanzelfsprekend zijn als destijds. Een vrouw, gekleed in een lange jurk met een bloemetjesschort erover, poetst met aandacht de koperen deurknop en de trekbel.

De meeste deurknoppen zijn intussen van roestvrijstaal, de trekbel is vervangen door een elektrische bel. Koperpoets is niet meer standaard verkrijgbaar in supermarkten, zeker niet in een studentenstad.

Alleen de deurknop van mijn voordeur is nog van koper, eens prijkte hij op de voordeur van mijn oma. Het poetsen van de deurknop is nog altijd een dankbaar werkje, al doe ik het wel in gewone dagelijkse kleren. 

De fotograaf knipte precies op het moment dat beide heren gelijktijdig gingen zitten. Het leek op synchroon-zwemmen maar dan op het droge. Toch is er een klein verschil. Kijk hoe de armleuning vastgepakt wordt! De ene omvat de leuning met zijn hele hand, bij de ander steekt de duim naar voren. 

Er is verband tussen de naar voren gestoken positie van de duim, schouders die naar voren gaan en de buik die even ingetrokken wordt. 
Bij musici die zo gaan zitten, is de test: zing een lange toon tijdens het gaan zitten/staan. De kans is groot dat er een breuk in het geluid te horen is. De vloeiende beweging stagneert even, op termijn kan dat klachten geven…

Dat ging er even door me heen bij het zien van die foto.

Het valt op dat de zon lager staat. Het is eerder donker en het wordt later licht. De herfst is op komst, al rekken we de zomer graag nog wat langer op. 

Weemoed dreigt…

Mijn oog valt op een man met hoed. Het is een opvallend hoofddeksel in twee kleuren. Gevoelens van weemoed verdwijnen acuut. Door die frivole hoed voorlopig vast geen regen en wind, maar krijgen we misschien toch wel aangenaam nazomerweer.

In de tuin staat een appelboompje. Het is een wat raar model. Is de kruin eruit? Welke loot gaat omhoog? De drie takken lijken niet te weten hoe ze zullen gaan groeien. Een bamboestok om ze de weg naar omhoog te wijzen helpt niet echt.

Het viel nog iemand op en die zei: ik ga er twee palen naast zetten.

Zo gezegd zo gedaan. Nu na twee weken is het boompje zichtbaar gegroeid en het lijkt besef te hebben hoe. Kennelijk is een beetje begeleiding niet alleen voor mensen, maar ook voor bomen soms erg onontbeerlijk.

Voor een jongetje van 2 is alles wat beweegt en lawaai maakt interessant. Hij benoemt het: koffiemachine, stofzuiger, graafmachine, hijskraan…

Er komt een voertuig van de gemeente met een bezemfunctie voorbij. We gaan naar buiten om precies te volgen wat er gebeurt. We zien hoe de draaiende borstel het groen uit de goten veegt. 

Het jochie heeft het gezien. Hij geeft het voertuig een naam: veegmachine. Hij zwaait nog even naar de bestuurder. Die ziet het en zwaait terug. We kunnen verder lopen…