In de fysiotherapiepraktijk was een brei-arm een bekend fenomeen. Een kwaal die ook bekend staat als tennis-, viool-, snoei- of pianoarm. Allemaal benamingen die aangeven dat het met een bepaalde bezigheid te maken heeft. Het breien werd minder populair en de breiarm kwam niet meer voor.

Wanneer je vingerbewegingen isoleert van het grote bewegen, dan geeft dat problemen. De neiging bestaat dat bij het breien de vinger- en polsbewegingen tegengehouden worden door een stijf tegen het lijf gedrukte bovenarm.

De breinaald hoeft niet klem gezet te worden door je ellebogen tegen je romp te drukken. Kijk eens naar een vaardige breister dan zie je dat alle gewrichten van de hele arm en schouder meebewegen als een geoliede machine. Ze ademt rustig door. Het oogt alsof er niets gebeurt en toch komt de trui af!

Het komt door de corona-maatregelen: Ik heb het breivirus te pakken. Toer na toer, rustig verder… 

Ondertussen zingt het Annie M.G. Schmidt-liedje ‘Laat ze breien’ in mijn hoofd: insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan… Het liedje is gedateerd wat betreft de namen, maar de strekking blijft.

Het is wel een kunst om de taal van een breipatroon te snappen. Praten en breien tegelijk? Nee, dat gaat niet. Ik ga stug door: uithalen, terugsteken en dan weer insteken, omslaan, doorhalen, af laten gaan…

Dus met andere woorden: thuis blijven zitten. Zitten? Nee!

Zelf iets gaan maken… Ik krijg zin in breien! Het wordt een jongetjestrui. Een brandweertrui: rood met een geel randje.

Naar het breiwinkeltje voor wol en een (eenvoudig) patroon. Ik ben begonnen, proeflapje klopt… Straks trui klaar en lockdown voorbij?

Kleine kinderen hebben een goed geheugen. Speel maar eens een spelletje memory! Hun hoofd zit kennelijk nog niet vol met overtollige ballast en bovendien zijn ze nog totaal in het hier en nu.

Wanneer kleine kinderen vaker bij je thuis komen, inspecteren ze of alles nog wel hetzelfde is. ‘Hetzelfde’ is vast een gevoel van veiligheid in de wereld vol nieuwe indrukken.

Toch blijven ze kijken en registreren. Hier is aan de buitenkant van het trappenhuis te zien hoe de trap aan de binnenkant loopt. De kleine man ziet het, wijst en zegt: ‘Omhoog… omlaag…’

Ineens is het er: een gat in de muur naast de tuinbank. Een beetje verscholen in een hoekje bij de regenpijp. Mooi rond. Geen gruis. Is het de ingang of de uitgang van een verblijfplaats van steenmarters? Op een filmpje van RTV Noord van afgelopen juni is te zien hoe twee steenmarters door de Moesstraat rennen, zo’n beetje hier om de hoek!

Aan de voorkant van het huis zit een oud luchtrooster, in het ingemetselde ijzerwerk zit ook een mooi rond gat. Steenmarters zijn knaagdieren. We hebben nog meer inspectiewerk gedaan. Geen stank, wel lag er deze zomer een onbekend uitwerpsel op het paadje in de tuin…

Het gat in de muur is dichtgemetseld en aan de andere kant komt er een nieuw muurrooster. Afdoende om de steenmarters erop te attenderen dat ze niet welkom zijn?