Bovenstaande zin (advertentie) lees ik na het rondje door het Plantsoen waar we met een groepje* om 7 uur ‘s ochtends naar vogels geluisterd hebben. Soms laten de vogels zich zien, soms ook niet.

Nu herken ik wel het zingen van de merels, want die komen al jaren hier in de tuin hun nest maken. Ook koolmeesjes, de kloppende specht, duiven, mussen en eenden… maar mijn vogelkennis is erg beperkt, bovendien ben ik meer visueel ingesteld dan dat ik die vogelgeluiden kan herkennen.

We horen het roodborstje, de pimpelmees, de tjiftjaf. We zien kleurrijke exoten (parkiet en papegaai) en spreeuwen die je op het verkeerde been zetten omdat ze andere vogels imiteren. Bovendien kwettert alles doorelkaar heen. Maar op de vraag ‘Hoeveel vinkjes heb jij?’ kan ik zeggen: we hebben er in ieder geval eentje gehoord!
*www.zwerfvogel.nl

Op de fiets in de stad ruik ik een speciale geur. Waar komt dat nu toch vandaan en wat is het? 

Ik fiets iemand voorbij, kijk opzij en zie een slordig gerolde peuk in de hand van de fietser. Aha, het is dus hash wat ik ruik.

Apart is, nu ik dit uren later noteer, dat die geur oproepbaar lijkt te zijn. Dat lukt ook met mimosa of verse koffie. Gelukkig kan mijn reukorgaan ook vergeten, bijvoorbeeld die stank uit de tijd dat docenten voor de klas nog een sigaretje opstaken…

Staalblauwe lucht, zon en het is fris. We lopen een rondje door het Noorderplantsoen. Er zijn mensen die hun hond uitlaten en ouders die met hun kinderen een frisse neus halen.

We zien een clubje jonge vrouwen – allemaal met paardenstaart – die onder leiding van een trainer op harde muziek hun workout doen.Verderop treffen we twee buurtgenoten die de papegaai zoeken en hem maar niet kunnen vinden. Zij zijn bekend met bijna alle vogels hier.

Op het terras van het paviljoen (architect S.J. Bouma, 1930) strijken mensen neer om van een kopje koffie te genieten. Het is zondag!

De musea zijn weer open! In het Singer Museum in Laren zie ik een schilderij, vrolijk van kleur van George Creten.

Het is een vrouw achter de piano. Ik kan het niet helpen, maar mijn beroepsdeformatie wordt acuut gewekt. Ongetwijfeld zit de pianiste gezellig voor zichzelf te pingelen, maar waar is die tweede voet? 

Bovendien bungelt de ene voet er wat bij zonder duidelijke verbinding met het pianospelen. Daarbij zit ze wat charmant naar de schilder gedraaid. De bevestiging dat ze speelt om geschilderd te worden? Wat zou ze spelen? Een gezellig niemandalletje? We zullen het nooit weten. Ze heeft in ieder geval een prachtig blauwe robe aan!

In Huize Doorn, het voormalig verblijf van de laatste Duitse keizer, valt mijn oog op een opmerkelijk meubel: de zadelstoel! Het is een stabiel ding, het staat vast op een plateau met vier pootjes. Geen stijgbeugels, maar een verstelbare voetensteun.

Ik lees dat Wilhelm II op deze zadelstoel zat. Samen met een aflopende lessenaar was dit gezond! Deze zadelstoel markeert zowel het einde van het paard als strijdros als het einde van de aristocratie. 

Intussen is het zadel zonder paard veranderd: geen stoel meer, maar een eenpotige kruk. Soms verrijdbaar met wieltjes, soms flexibel op de poot. Het oergevoel van comfortabel zitten op een paard is niet uit te bannen…