Vanmiddag ga ik hier in Groningen naar een sportzaak voor prettig zittende schoenen.

Een vriendelijke verkoper komt naar me toe en vraagt me in het Engels wat ik zoek. Hij helpt me, komt met wat dozen en doet suggesties. Ik voel me een tevreden klant en ga met een doos naar de kassa.

Ook daar word ik in het Engels te woord gestaan. Even een buitenlands gevoel. Toch verrast het me en ik vraag uit welk land zij komt. Ze vertelt dat ze hier studeert, dat zij uit Bulgarije komt en haar collega uit Ierland. Zouden zij over een tijdje ook wat van onze Nederlandse taal opgestoken hebben?

In het park tegenover mijn huis worden veel honden uitgelaten. Het lijkt dat alle hondenbezitters niet alleen elkaar, maar ook elkaars honden kennen, soms zelfs bij naam.

Vroeger zag je eigenlijk alleen honden met een halsband. Intussen lijkt het tuigje grotendeels de halsband te hebben vervangen. Net als bij mensen is ook de hals van hun trouwe viervoeter een kwetsbaar onderdeel. 

Vrij rondlopen is natuurlijk het prettigst voor een hond, maar ja…Ook mensen zouden de bewegingen van hals en nek niet moeten isoleren van de rest van hun lijf, maar ja…

De nieuwe wasmachine is geplaatst. Een blik in de gebruiksaanwijzing en de was wordt bijna geluidloos gedraaid. Ik haal het schoon uit de machine en hang het op.

Bij mijn oma ging dat anders. Er werd buiten een machine aangesleept. Het warme water ging er met ketels is. Er bewoog iets, de was werd schoon en ging eerst door de wringer. Met de buren samen was er een losse centrifuge. In die tijd bijzonder modern. Het begin van de automatisering van het huishouden was een feit.

Het huidige apparaat geeft ons de mogelijkheid om te zeggen: ik ben aan de was. En ondertussen ben ik doende met totaal andere dingen…

Het overkomt iedereen wel, je gaat weg en dan: Is het kaarsje op tafel uit? Is de auto op slot? Staat het strijkijzer nog aan?
Het zal toch niet waar zijn dat…
en je verstijft acuut!

Je kunt aan niets anders meer denken dan aan de meest vreselijke drama’s die je veroorzaakt hebt door er even met je hoofd niet bij te zijn.

Na die eerste paniek ga je tot actie over: je komt weer in beweging.
Of je gaat terug om te controleren of je denkt ‘Laat maar, nu kan ik er toch niets meer aan doen, laat ik me maar ontspannen.’
Gelukkig doen we heel veel automatisch  en dat pakt doorgaans erg goed uit.

Het strottenhoofd is een vaag gebied voor iedereen die zich niet beroepsmatig met de stem bezighoudt. Leg je vinger midden op het puntje van je kin en glijdt vandaar naar beneden, dan voel je de bovenrand, zeker wanneer je even slikt of hoest.

Het strottenhoofd is de plek voor onze stem en het zingen, al komt er meer bij kijken. Zo is je houding bijvoorbeeld belangrijk bij het optimaliseren van de luchtpassage. Een operazanger doet het weer anders dan een blueszanger of iemand van de barbershop.

Gisteren zag ik hoe techniek de moderne zanger van dienst kan zijn. De zanger gebruikt alleen het eigen strottenhoofd, maar dankzij elektronica klinkt het alsof er een heel koor aanwezig is. Fascinerend die coördinatie: met je hand of voet de elektronica bedienen en er dan ook nog zelf bij kunnen zingen!