Kleine kinderen kijken altijd even rond of alles nog bij het oude is. Later wijzigt dat patroon en vallen veranderingen lang niet altijd op.

Tenzij ze wel heel erg in het oog springen. Het is schrikken als op de plek van voorheen gewone landbouwgrond ineens een groot zonnepark verrezen is. En die lelijke loods op de achtergrond, zou daar echt geen plek meer voor zijn geweest op een industrieterrein?

We zijn terug op de plek waar we graag toeven. Door de bomen blijft de nieuwe lelijkheid uit het zicht. ‘s Avonds zien we dit keer geen reeën, maar een haasje dat vrolijk over het gras huppelt. Toch fijn, dát vertrouwde beeld is gebleven…

Om het bloed door ons lichaam te laten stromen, hebben we aders en slagaders. We hebben liever geen spataderen of aderverkalking. Aderlating is een medische handeling, vroeger een redmiddel. Intussen denken we er anders over, zeker in de overdrachtelijke betekenis.

In het verkeer zijn aders ook bekend. Zij vormen de grote verbindingen tussen wegen. We kennen vooral de negatieve betekenis, namelijk wanneer ze verstopt zijn. Momenteel is dat hier rond de stad Groningen dagelijks aan de orde vanwege de aanleg van de nieuwe ringweg.

Het is iedere keer werkelijk een verrassing hoe je de stad verlaat of binnen kunt rijden. Momenteel is het enige vaste punt de flitspaal op het Emmaviaduct!

Samen met een jongetje van drie lees ik de papieren krant. Hij kent het fenomeen papieren krant niet, maar hij vindt het erg interessant. We lezen de krant samen wel 6 keer!

Wat ziet een kind in de krant? Voornamelijk de plaatjes: brand! Ik vertel dat het vuurwerk bij het voetballen is. Hij herhaalt het. Hij ziet het horloge, niet de sigaret rokende oude man en zegt: ‘Dat is een klok!’ Hij ziet een trap met een meneer erop. Hij ziet koffers en een rugzak in verschillende kleuren die hij benoemt.

Zodra we de krant uit hebben, beginnen we opnieuw. Na vier keer zegt hij: waar is nou de hijskraan? Terugbladeren tot we hem gevonden hebben. Dit is een hele bijzondere manier om de krant te bekijken!

Afgelopen week weer voor het eerst met de trein (zonder mondkapje!) een dagje naar Amsterdam, naar de tentoonstelling Revolusi in het Rijksmuseum. Bijzonder om er zoveel tekeningen van die periode te zien. Tekeningen zijn anders dan foto’s.

Onlangs kreeg ik een foto toegestuurd van een plek waar ik jaren geleden ook geweest was. Zoeken in oude dagboekjes, want ik had er een tekening gemaakt. Even in gedachten terug naar het moment dat ik daar zat te tekenen.

In deze tijd waarin alles veel sneller gaat, is een tekeningetje maken van iets alledaags iets bijzonders geworden. De tuin is op dit moment erg mooi, moeilijk om te fotograferen maar een schetsje lukt wel.

Nieuwe gordijnen! Toen ze hingen, vroegen wij ons af of er iets bestaat om het gordijn bij de buitendeur in toom te houden, zodat het niet om of over de deur gaat wapperen. 

‘Dat is er zeker! We hebben embrassertjes…’ zei de stoffeerder.

Embrasser is het Franse woord voor omarmen. Mijn Franse vriendin zet onder haar brieven of mailtjes, maar zegt het ook bij het afsluiten van ons telefoongesprek: ‘Je t’embrasse!’ Zo’n haak of een stukje stof om het gordijn bijelkaar te houden heet dus heel chique, maar wel op z’n Nederlands uitgesproken: een embrasse.