De zomer is voor stadjers een mooie tijd om op de fiets te stappen naar het Hogeland. Daar herken je inspiratiebronnen van het landschap van De Ploeg-schilders.

Onlangs in de Achterhoek stapten we ook op de fiets om een heel ander landschap te doorkruisen: coulissen.

Opvallend is echter dat wij door andere fietsers toch wat meewarig bekeken worden. Waarom? Wij fietsen op eigen kracht op een gewone fiets. En bovendien ook nog zonder helm.

Terug naar het gebied van mijn vaders familie. De vorige keer dat we hier waren, ontbrak het geluid van de trein. De rails hebben hun onderhoud gehad, het boemeltje rijdt weer.

Als kind werden we erop geattendeerd dat hier op de arme zandgronden rogge verbouwd werd. We leerden de roggevelden te herkennen, de grondstof voor roggebrood, dat mijn vader zwart brood noemde.

Jarenlang zag ik geen roggevelden meer, maisvelden hadden de rogge verdrongen tot vandaag: tijdens een fietstochtje door de buurtschappen zie ik ineens het bekende hoge gewas met de markante korenaren… rogge!

Met jonge kinderen naar Museum Voorlinden. In de tuin staat een rij beelden achterelkaar opgesteld. Het is een vrolijke variatie op de bekende serie van de evolutie van de mens. De kinderen doen spontaan een aantal van die houdingen na.

Ook binnen is er zo’n beeld. De man lijkt met zijn voeten vastgeplakt aan de muur. Ik zie de kinderen kijken: hoe doe je dat nou?? Een aanloopje en even met je voetzolen de muur aantikken en dan… op de grond vallen?

Nee, toch maar even kijken. Dit is toch wel even erg raar…

Ruim 20 jaar geleden maakte ik een foto van keurig op een rij geparkeerde scooters en motoren. Zulke rijen kenden we in Nederland nog niet. Intussen hebben we ze ook, maar dan gaat het vooral om fietsen. Eindeloze rijen fietsen in de binnenstad en bij de stations.

Een nieuw fenomeen in Rome gesignaleerd: keurige heren in pak met stropdas op een elektrische step.

Hoelang zal het duren voordat wij hier in ons straatbeeld dat ook zullen aantreffen? Of zijn ze er misschien al, die heren op de step?

We nemen de bus vanaf het hoofdstation Groningen naar Emmen. Het is niet druk. Mensen zeggen elkaar gedag. Er zijn maar een paar tussenstops. Het is comfortabel.

Hoe anders is die weg wanneer je zelf achter het stuur van de auto zit. Het is een beruchte tweebaansweg. Er staan borden dat je op de weg moet letten!

Nu in de bus is mijn ervaring van die weg totaal anders! In de bus zit je veel hoger dan in een auto. Het tegemoetkomende verkeer verdwijnt min of meer omdat je eroverheen kijkt. Bovendien kan ik nu echt opzij kijken naar het groen van de omgeving en dat is echt groen!