Terug naar het gebied van mijn vaders familie. De vorige keer dat we hier waren, ontbrak het geluid van de trein. De rails hebben hun onderhoud gehad, het boemeltje rijdt weer.

Als kind werden we erop geattendeerd dat hier op de arme zandgronden rogge verbouwd werd. We leerden de roggevelden te herkennen, de grondstof voor roggebrood, dat mijn vader zwart brood noemde.

Jarenlang zag ik geen roggevelden meer, maisvelden hadden de rogge verdrongen tot vandaag: tijdens een fietstochtje door de buurtschappen zie ik ineens het bekende hoge gewas met de markante korenaren… rogge!

Met jonge kinderen naar Museum Voorlinden. In de tuin staat een rij beelden achterelkaar opgesteld. Het is een vrolijke variatie op de bekende serie van de evolutie van de mens. De kinderen doen spontaan een aantal van die houdingen na.

Ook binnen is er zo’n beeld. De man lijkt met zijn voeten vastgeplakt aan de muur. Ik zie de kinderen kijken: hoe doe je dat nou?? Een aanloopje en even met je voetzolen de muur aantikken en dan… op de grond vallen?

Nee, toch maar even kijken. Dit is toch wel even erg raar…

Ruim 20 jaar geleden maakte ik een foto van keurig op een rij geparkeerde scooters en motoren. Zulke rijen kenden we in Nederland nog niet. Intussen hebben we ze ook, maar dan gaat het vooral om fietsen. Eindeloze rijen fietsen in de binnenstad en bij de stations.

Een nieuw fenomeen in Rome gesignaleerd: keurige heren in pak met stropdas op een elektrische step.

Hoelang zal het duren voordat wij hier in ons straatbeeld dat ook zullen aantreffen? Of zijn ze er misschien al, die heren op de step?

We nemen de bus vanaf het hoofdstation Groningen naar Emmen. Het is niet druk. Mensen zeggen elkaar gedag. Er zijn maar een paar tussenstops. Het is comfortabel.

Hoe anders is die weg wanneer je zelf achter het stuur van de auto zit. Het is een beruchte tweebaansweg. Er staan borden dat je op de weg moet letten!

Nu in de bus is mijn ervaring van die weg totaal anders! In de bus zit je veel hoger dan in een auto. Het tegemoetkomende verkeer verdwijnt min of meer omdat je eroverheen kijkt. Bovendien kan ik nu echt opzij kijken naar het groen van de omgeving en dat is echt groen!

Eigenlijk horen ze thuis in Egypte. Daar waren nijlganzen van oudsher heilige vogels die al 4000 jaar geleden op muurschilderingen werden afgebeeld. Hier rond de vijver van het Noorderplantsoen worden ze beschouwd als exoten, vogels die hier eigenlijk niet thuishoren en het ecologisch evenwicht verstoren.

Dit jaar krijgt een paartje nijlganzen hier in het plantsoen zes jonkies. Pa en ma bewaken hun kroost fanatiek. Terwijl we geen enkel eendenkuiken groot zien worden, blijven alle nijlgansjes in leven.

Afgelopen week was er een enorm spektakel: iemand stopt een van die kleintjes in een zak. Vader en moeder gaan met veel herrie en vleugelgewapper in de aanval! Het blijkt onschuldig te zijn. We zien geen stropers die zich verzekeren van een maaltje nijlgans, maar biologen die de vogels ringen en zo proberen te achterhalen waarom de nijlgans hier zo succesvol is.