Door al die uitgestalde lekkernijen op de expositie ‘Grand Dessert, de geschiedenis van het toetje’ in het Kunstmuseum in Den Haag denk ik aan de échte overheerlijke toetjes en bijzondere taarten die ik ooit geproefd of zelf gemaakt heb.

Bitterkoekjesbavarois werd ooit in de krant aangeprezen als een geschikt dessert bij een diner van enig aanzien. Dat ging ik maken, net als nog veel meer toetjes. Na het proeven van de crème de marrons bij Bouillon Julien ging ik ook de uitdaging aan om dat zelf te maken met schuimpjes van stijfgeklopt eiwit.

Bijna vergeten: de trilpudding van vroeger! Op de expositie zijn filmpjes hoe prachtig die puddingen blijven bewegen wanneer ze uit de vorm komen. Bewegen hoort tot het werkterrein van de fysiotherapie, al is het lot van een pudding toch anders dan dat van de bewegende mens.

In het Kunstmuseum is nu de expositie Dior – A New Look te zien. Als bezoeker kijk je letterlijk en figuurlijk tegen al die prachtige jurken op. Je voelt je al gauw klein en plomp. 

Het blijkt dat modellen voor de catwalk tussen 1.74 – 1.82 meter lang moeten zijn met een kledingmaat tussen 34 en 36. Niet mijn lengte, evenmin mijn maat. Ook zonder wespentaille, maar met wat fantasie droom ik van hoe het zou voelen in zo’n jurk of mantelpakje.

Ik ben niet de enige. Paul Gallico schreef al in 1958 Flowers for Ada Harris. Een verhaal van een Londense werkster die geïmponeerd was door de Dior japon van haar werkgeefster. Kennelijk hoort die betovering bij dit soort mode.

Afgelopen week hoorde ik op de radio het bericht dat de producent van de aloude Haagse Hopjes met de productie stopt, maar dat het geheime recept bewaard zal worden.

Het lijkt erop dat ook de brievenbestelling van de post er best wel eens stilletjes tussenuit kan knijpen. Sinds 1969 ging de bestelling van 2 naar 1 keer per dag. Intussen komt er al geen post meer op maandag.

Roept dat nu weemoed op of is het een teken van vooruitgang? We stappen ook niet meer in trekschuit of postkoets. Het genoegen van het in alle rust schrijven van een brief met pen en inkt op papier zal een zoete herinnering blijven net als de smaak van het Haagse Hopje..

Er staat een man met een grote en een kleine hond aan de rand van de stoep. ‘Zit!’, roept hij op strenge toon. De grote hond zit en kijkt trouwhartig naar boven naar zijn baas.

Het kleine hondje kijkt ook naar boven, maar heeft kennelijk geen zin om te gaan zitten. Hoe luider zijn baas ‘ZIT’ roept, hoe enthousiaster het staartje heen en weer gaat.

Ik was op de fiets en heb niet afgewacht hoe dit machtsconflict is afgelopen: bleef de baas de baas over de hond of de hond de baas over de baas?

Klimmen en springen

Kinderen willen soms graag op schoot zitten. Sommige laten zich tillen. Andere klauteren op je schoot, al of niet geholpen met een handreiking. Er zijn ook kinderen die willen springen.

Dat gaat zo: je krijgt een seintje van ik kom eraan, dan strek je je armen uit, het kind buigt de knieën, strekt ze met een vaartje, zet zich af en komt los van de grond, laat zich pakken in het middel en soepeltjes landt het bijna gewichtsloos op je schoot.

Dit lijkt op de techniek van een professionele danseres die een lift krijgt van haar partner. Zouden dansers dat van hun kindertijd onthouden hebben of is dit een aangeleerde vaardigheid?