We zijn in de tuin: de kleine man, zijn zusje en ik. Niet in de zandbak of blad vegen, maar bollen poten.

We zoeken lege plekjes in de tuin en graven een kuiltje. Ik laat zien hoe je een bol met de neus naar boven erin legt om daarna het gat weer te dichten. De kleine man kijkt naar de appeltjes die in de boompjes hangen.

Zijn zusje brengt een bol, ze gooit hem in het gat en daarmee is het klaar. ‘Hé een rups!’ roept ze. ‘Nee’, zegt de kleine man, ‘dat is een regenworm’. Met veel aandacht wordt er naar die kronkelende regenworm gekeken, de bollen doe ik verder zelf maar…

Plat ogende beelden die op het randje van twee- en driedimensionaal zijn en penningen die niet helemaal plat maar ruimtelijk zijn, dat zijn opvallende kenmerken van het werk van Guus Hellegers*.

Een bijzondere kijk op alledaagse momenten, zoals een zitting van een gematte stoel vanaf de onderkant met aan de ommezijde de zwangere vrouw van bovenaf gezien. Naam van de penning: verwachting.

Als fysiotherapeute leer je te kijken met een anatomisch/medische blik, maar wanneer je zo’n kunstzinnige kijk toe kunt voegen dan zie je méér. Modeltekenen en boetseren zou meer aandacht mogen krijgen binnen de fysiotherapie!

*https://nl.wikipedia.org/wiki/Guus_Hellegers

Er zijn van die momenten dat een mens behoefte heeft aan uitwaaien. Wanneer je in de stad Groningen woont, ga je daarvoor naar Schiermonnikoog.

Dit keer vertrokken we met de waarschuwing: code geel. Dat kwam neer op twee dagen regen met een enkel droog moment. Meer verregenen dan uitwaaien.

Maar het hotel maakte alles goed. De sfeervolle eetzaal, de soepterrine, het vriendelijke in het zwart geklede personeel, de lounge… Alles was nog hetzelfde. Zo hadden we toch een heerlijk uitje, niet op Schiermonnikoog, maar bij Hotel van der Werff.

Minstens één keer per week doe ik een handgeschreven brief op de bus. Intussen is er van alle brievenbussen die voor een kort wandelingetje in aanmerking komen nog maar één over.

Annie M.G. Schmidt schreef een versje over de brievenbus die niet meer wou. Dat was een roje brievenbus, die uiteindelijk zijn klep weer opende voor een jongetje en voor een dame. De brievenbus werd toen nog rojer omdat hij zich schaamde.

Tante Pos heeft van veel brievenbussen de klep gesloten. Zonder ook maar enig schaamrood op de kaken. Het schrijven van een handgeschreven brief op een mooi vel papier wordt zo niet alleen een waar genoegen, maar ook een verzetsdaad. Wij schrijven moedig voorwaarts!

In deze tijd van het jaar is er een run op kamers. Nieuwe studenten zoeken hun eerste kamer in de stad, terwijl ouderejaars graag doorschuiven naar een betere kamer.

Het zijn niet alleen studenten die prettig gehuisvest willen worden. Ook mensen op leeftijd verhuizen van hun vertrouwde huis naar een kamer in een verzorgingshuis.

Het is wennen aan een nieuwe plek. Voor een 91 jarige is dat lastig. Ik maak de vergelijking met de studentenkamer waarop ze reageert: ‘ Maar dan ben ik wel een hele oude student!’