In het Frans is het ‘éplucher des pommes de terres’, oftewel aardappels schillen. Ik heb het altijd een mooi woord gevonden dat éplucher. Een aardappel ontdoen van zijn pluche.

Knuffels zijn vaak van pluche en op het pluche zitten betekent het comfortabel hebben.

Er was per ongeluk een papieren zakdoekje in de was gekomen. De donkere kledingstukken kwamen gestippeld uit de wasmachine. Terwijl ik de opgedroogde witte pluisjes eraf pluk, denk ik aan dat Franse éplucher…

Hier in Groningen boffen we met een Franse bakker. Of, zoals ze zichzelf profileren: alles is Frans behalve de bakker. Bij het Franse past ook dat de winkel op zondagmorgen om 9 uur open is.

Dat was zo, tot het moment dat er van gemeentewegen inspectie kwam: vanaf nu mag op zondag de deur pas om 12 uur open.

Alle stadgenoten, die op zondagmorgen een wandelingetje naar Broodje van Eigen Deeg maken om dan thuis van een vers croissantje te genieten, zijn vreselijk teleurgesteld. Voortaan dus uren wandelen of laat opstaan voor het zondagse croissantje, tenzij de Gemeente…

Met de kleine man naar het Noorderstation om naar de treinen te gaan kijken.

We kijken of er al een sein op groen staat. We kijken ook naar de meldingen van hoeveel minuten wachten het nog is voordat er een trein komt.

Dan valt ons beider blik op de wachtenden aan de andere kant van het spoor. Er zit een man, inelkaar gedoken en ingepakt met muts en das. De kleine man zegt ineens: ‘Die ziet niks…’

Vandaag regent het…het miezert… het plenst… het hoost… Het wordt amper dag, over alles hangt een grijze regensluier.

Toch regenkleren aan, paraplu op en de stad in voor een paar boodschappen. Doorstappen om de plassen heen en soms er midden in…

Maar dan thuis! De natte spullen uit en heerlijk onder de warme douche! Die douche is de beloning, niets is heerlijker dan zo’n aangename warme douche, na al die nattigheid.

Een voordeel van de winter is dat de skeletten van de bomen zo goed zichtbaar zijn. In de stad zie je hoe bomen aan beide zijden van een straat met hoge huizen op zoek naar het licht in de loop der jaren naar elkaar zijn toegegroeid en elkaar soms – helemaal bovenaan – omarmen.

In de tuin van Kasteel Amerongen zie ik de entree van een laan met oude bomen. Het lijkt op de poort van een tunnel. De takken van de linker en rechterrij zijn omstrengeld en vormen een dak voor het laantje dat eronder loopt.

De contouren van de bomenlaan laten een mooie vierkante vorm zien. Het maakt des te meer duidelijk hoe de mens tot op de dag van vandaag een flink handje helpt om deze bomentunnel zo mooi in vorm te houden.