Het is boekenweek!

Ik zonder me af en verplaats me met de eerste complete vertaling van Les Miserables van Victor Hugo in het Frankrijk van de 19e eeuw.

Geen tijd voor een stukje, eerst deze week die 1366 bladzijden…

Ondanks het tijdslot is het erg druk op de Vermeer tentoonstelling in het Rijksmuseum, maar met concentratie kan je toch de mensen om je heen vergeten en een schilderij op je in laten werken.

Ik zie dat er niemand voor ‘Het gezicht op Delft’ staat, gauw loop ik er naartoe. Het valt me op hoe precies het geschilderd is en hoe helder van kleur. Bovendien is het schilderij veel groter en is de stad veel dichterbij dan ik in mijn herinnering opgeslagen had.

Hoe kan dat? In het Mauritshuis, waar het anders hangt, is er bijna altijd de rust en de ruimte om ‘Het gezicht op Delft’ te zien. Mogelijk neem ik daar zelf meer afstand tot het schilderij dan nu hier, waar mensen zomaar voor je neus gaan staan..

De kleine man komt wekelijks een dagje, maar nu is het plan dat hij ook een nachtje blijft. Zegt het woord LOGEREN hem iets? Is dat iets om bang voor te zijn of is het juist heel erg fijn?

Hij heeft een eigen weekendtas, hij kent het bedje hier, Muis is er, de puzzels en… We zijn nog even gaan kijken of het nog allemaal net zo is als de vorige keer, maar herinnert hij zich dat nog?

Met zijn moeder heeft hij zijn spullen ingepakt en samen komen ze. Zij vertrekt na een kopje thee en hij gaat spelen zoals altijd. Na de pannenkoek nog even boven wat spelen, verhaaltjes en toen wilde hij naar bed. Hij heerlijk diep onder zeil en wij? Wij slapen met een half oor open en horen hem vanmorgen zingen in bed: logeren betekent nu vast dat het past bij de vrolijke dingen van het bestaan!

Bij ons in de buurt worden ondergrondse leidingen vervangen. Dat betekent dat de straten en stoepen worden opengebroken.

Met belangstelling volg ik hoe systematisch er te werk wordt gegaan. De bewoners worden geïnformeerd, de straat afgezet, materialen gebracht en dan begint het echt!

Na het voorwerk komt de grondzuigauto! Het zand rond de blootkomende buizen en boomwortels wordt opgezogen, vergelijkbaar met een stofzuigerslang die de hoekjes niet overslaat. De kans dat er beschadigingen optreden is daarmee flink gereduceerd. Na het ondergrondse werk zie je hoe toch handwerk nodig is voor de finishing touch: stratenmakers zorgen ervoor dat stoep en straat er weer pico bello uitzien!

Vandaag zie ik een paard afgebeeld met twee benen naar voren en twee naar achter. Geen enkel paard doet dit in werkelijkheid. Het is een bekende manier in de beeldende kunst om snelheid te laten zien. (zie blog van 5 mei 2012).

Kees van Dongen schildert een acrobate op een paard. Al zal een circuspaard in de piste niet snel galopperen, toch zie je hoe het danseresje zich staande houdt op een paard dat duidelijk niet in stap of draf voorwaarts gaat.

Op de terugweg van het Singer Museum in Laren rijdt een auto ons voorbij. Op de achterklep zie ik het logo: een mustang. Dat wilde paard uit West-Amerika oogt zwevend, zó snel dat geen enkel been de grond meer raakt. Zo snel verdwijnt de Mustang ook uit zicht, voortgalopperend in een wereld waar geen maximumsnelheden bestaan.