Mijn nieuwe elektrische tandenborstel geeft met een hapermoment aan dat het volgende kwadrant gepoetst moet worden. Hij heeft ook een lichtje met een cirkel. Het duurt twee minuten voordat die cirkel volledig rond oplicht. 

Poets je precies twee minuten dan volgt er een lachende smiley en doe je het korter dan grijnst een boze smiley je toe. 

Gevoelsmatig duren die 2 minuten soms kort en soms komt er maar geen eind aan die poetsminuten. Wanneer tijdens het poetsen mijn gedachten alle kanten op gaan, zijn die minuten zo voorbij en is het bijna jammer om te stoppen. Het vierde hapermoment houdt me bij de les: het is tijd voor wat anders!

Een bijzondere gebeurtenis in Londen: de kroning van Koning Charles III. Ik ben iedere keer weer verbaasd over het rijke assortiment aan kleding die dat land voor officiële gelegenheden op de plank heeft liggen. En wat een werk om al die kostuums keer op keer te vermaken naar de maat van nieuwe dragers.

Ook is het interessant om te zien hoe die mooi aangeklede mensen hun houding aanpassen aan het feit dat ze niet in een joggingpak, maar in traditionele dracht gekleed gaan.

Met een berenmuts of kroon op je hoofd kun je niet anders dan rechtop en waardig lopen. Lopen met een boek op je hoofd als middel om je houding te verbeteren is daarbij vergeleken toch wel erg sneu.

Vanuit het niet-in-kaart-gebracht gebied rijden we op eigen kracht naar het eerste fietsknooppunt en trekken vervolgens van punt naar punt, volgens de route die we van tevoren hebben uitgezet.

Het doel is het Zwillbrocker Venn, vlak over de grens bij Winterswijk. We gaan kijken of de flamingo’s weer terug zijn. Ik heb flamingo’s altijd aparte vogels gevonden omdat hun knieën – wanneer je ze vergelijkt met menselijke knieën – net de andere kant op knikken.

We komen bij het meer en turen in de verte… We horen oorverdovend veel vogels, maar zien doen we weinig. We fietsen verder en komen bij het volgende uitzichtpunt: met goede ogen en misschien toch ook wel wat fantasie zien we in de verte contouren van de vogels die we flamingo’s noemen.

De Vaandeldrager van Rembrandt is op reis door het land. Iedere Nederlander is zo in de gelegenheid om het schilderij gratis en in alle rust te bekijken. Hier in het Groninger Museum sluit hij zijn reis af, ik ging hem bekijken.

In eerste instantie denk je: hé, staat die man onder de douche? Het is de stof van zijn vaandel waar het licht op schijnt.

Hij staat wat uitdagend met zijn rechterelleboog naar je toegewend. De lichtinval schuin van achter zorgt ervoor dat die elleboog diepte aan het schilderij geeft. De vaandeldrager komt uit het platte vlak naar je toe. Met die wat vragende uitdrukking in zijn gezicht lijkt deze rondborstige man te willen zeggen: ‘Kom, ga je met me mee?’

Dit jaar kwam de Paashaas hier eieren verstoppen in de tuin. De tuin is al een tijdje aan het ontwaken: de perken zijn weer groen, er bloeit van alles, nergens meer kale grond. Perfect voor de Paashaas.

Samen zoeken we de gekleurde eieren. Volwassenen hebben van bovenaf een heel ander blikveld dan de kinderen, want voor hen komt het groen al minstens tot hun middel.

Het blijkt lastig te zijn, want hoewel de paashaas de eieren duidelijk in het zicht gelegd heeft, is de blikrichting van kleine kinderen toch net even anders. Dat laatste eitje wordt na lang zoeken en een beetje hulp uiteindelijk toch gevonden…