Vandaag een lunchconcert in de Martinikerk, op het beroemde Schnitgerorgel. 

Het is verrassend hoeveel nuances dat instrument heeft en hoe het de ruimte van de kerk helemaal vult. Af en toe lijkt het geluid zelfs op te stijgen tot de nok van het dak.

Ragfijne én volumineuze klanken, maar hoe luid het ook is, het doet nooit pijn aan je oren.

Op de rand van de vijver van het Plantsoen ligt een loopplankje, waarop regelmatig schildpadden in het zonnetje zitten alsof het een terrasje is. De kleine man merkte op dat de schildpadden bruin waren, en niet groen zoals in zijn kinderboeken.

Niet alleen in de tuin is te merken dat de behoefte aan water groot is, ook hiervoor in de vijver van het Plantsoen is het waterpeil flink gezakt met als gevolg dat de loopplank een duikplank geworden is.

Dat werd gezien: aan de duikplank is een verlengstuk geplaatst. Water en wal zijn weer comfortabel verbonden, nu met een langere loopplank voor de eenden en waterhoentjes en een extra groot zonneterras voor de schildpadden.

Eerst die storm. Omgevallen bomen, takken, takjes en bladeren op de grond. Stof van droge velden op vensterbanken en ramen, zonder de regenbuien die dat wat schoonspoelen.

We hebben ons intussen voorbereid op een andere storm: Rammstein treedt op hier, in het Stadspark. Er is geen wind uit het westen, we horen alleen vage bassen.

En nu wordt het warm, tropische hitte is de verwachting, met onweer toe. Saai is het allemaal niet, heel veel dynamiek. Mensen zijn goede aanpassers, wij breken niet meteen af en smelten niet, al moeten we wel een beetje opletten voor vallende takken, keiharde herrie en uitdroging.

Vandaag de eerste dag sinds tijden dat er sprake is van een flinke regenbui. Uitgerekend nu moet ik op de fiets naar een afspraak.

Mijn rubberen tuinschoenen aan en een matig waterdicht jack, verder neem ik geen speciale regenkleding mee. Heen blijft het droog, maar op het moment dat ik weer naar huis ga, breekt het hierboven los!

Thuis trek ik alle natte spullen uit en ga onder de douche. Wat is het een heerlijk gevoel om je zo ouderwets drijfnat te laten regenen, zonder de hele dag verder in natte klamme kleren te hoeven rondlopen. Het kopje koffie (Hesselink natuurlijk!) smaakt daarna extra lekker…

De familie Koolmees had zich weer in ons vogelhuisje gevestigd. Op een gegeven moment klinkt het gepiep en zien we vader en moeder onafgebroken af en aanvliegen.

Soms zijn ze gevlogen zonder dat je er erg in hebt. Maar we hadden geluk dit jaar: bijzonder om het onhandige gefladder te zien en hoe ze op één plek in de lucht kunnen blijven hangen.

Intussen is het voorbij. Tijd voor de grote schoonmaak. Het vogelhuisje blijkt indrukwekkend gestoffeerd te zijn. Een zachte matras van wel 3 centimeter dik met een kuiltje waarin de eitjes gelegd zijn. Haast zonde om op te doeken…