Wachten op het hoofdstation met een kopje koffie, nee een bekertje koffie moet het zijn. Mijn blik dwaalt wat rond en mijn oog valt op mooie ornamenten in de zijgevel van het oude gebouw uit 1896.

Het hoofdstation Groningen wordt uitgebreid en gemoderniseerd. Bepaalde oude onderdelen worden bewaard, zoals het seinhuis.

Er zijn vast meer van die mooie ornamenten zoals de Restaurateur en de Opzighter op andere plekken van het oude gebouw. De volgende keer geen koffie maar een rondje om het station om te zien of er nog meer beroepen vereeuwigd zijn…

In het blog van 20 juni 2010 vroeg ik me af hoeveel mensen naar boven kijken om te zien hoe Hermes bovenop de Korenbeurs het reilen en zeilen op de Vismarkt in de gaten houdt. Hermes, de god van dieven, handelaars en bovendien de boodschapper van de goden. 

Afgelopen vrijdag liep ik over de Vismarkt. Geen marktkramen op de gebruikelijke plekken: er is Mei-kermis in Groningen. Onwillekeurig kijk ik toch naar boven, nu door het reuzenrad heen….maar waar is Hermes gebleven??

Kennelijk heb ik lange tijd niet naar boven gekeken. Een kleine zoektocht op internet geeft helderheid: Het zinken beeld van Hermes is in restauratie…

Mijn nieuwe elektrische tandenborstel geeft met een hapermoment aan dat het volgende kwadrant gepoetst moet worden. Hij heeft ook een lichtje met een cirkel. Het duurt twee minuten voordat die cirkel volledig rond oplicht. 

Poets je precies twee minuten dan volgt er een lachende smiley en doe je het korter dan grijnst een boze smiley je toe. 

Gevoelsmatig duren die 2 minuten soms kort en soms komt er maar geen eind aan die poetsminuten. Wanneer tijdens het poetsen mijn gedachten alle kanten op gaan, zijn die minuten zo voorbij en is het bijna jammer om te stoppen. Het vierde hapermoment houdt me bij de les: het is tijd voor wat anders!

Een bijzondere gebeurtenis in Londen: de kroning van Koning Charles III. Ik ben iedere keer weer verbaasd over het rijke assortiment aan kleding die dat land voor officiële gelegenheden op de plank heeft liggen. En wat een werk om al die kostuums keer op keer te vermaken naar de maat van nieuwe dragers.

Ook is het interessant om te zien hoe die mooi aangeklede mensen hun houding aanpassen aan het feit dat ze niet in een joggingpak, maar in traditionele dracht gekleed gaan.

Met een berenmuts of kroon op je hoofd kun je niet anders dan rechtop en waardig lopen. Lopen met een boek op je hoofd als middel om je houding te verbeteren is daarbij vergeleken toch wel erg sneu.

Vanuit het niet-in-kaart-gebracht gebied rijden we op eigen kracht naar het eerste fietsknooppunt en trekken vervolgens van punt naar punt, volgens de route die we van tevoren hebben uitgezet.

Het doel is het Zwillbrocker Venn, vlak over de grens bij Winterswijk. We gaan kijken of de flamingo’s weer terug zijn. Ik heb flamingo’s altijd aparte vogels gevonden omdat hun knieën – wanneer je ze vergelijkt met menselijke knieën – net de andere kant op knikken.

We komen bij het meer en turen in de verte… We horen oorverdovend veel vogels, maar zien doen we weinig. We fietsen verder en komen bij het volgende uitzichtpunt: met goede ogen en misschien toch ook wel wat fantasie zien we in de verte contouren van de vogels die we flamingo’s noemen.