Vandaag de eerste dag sinds tijden dat er sprake is van een flinke regenbui. Uitgerekend nu moet ik op de fiets naar een afspraak.

Mijn rubberen tuinschoenen aan en een matig waterdicht jack, verder neem ik geen speciale regenkleding mee. Heen blijft het droog, maar op het moment dat ik weer naar huis ga, breekt het hierboven los!

Thuis trek ik alle natte spullen uit en ga onder de douche. Wat is het een heerlijk gevoel om je zo ouderwets drijfnat te laten regenen, zonder de hele dag verder in natte klamme kleren te hoeven rondlopen. Het kopje koffie (Hesselink natuurlijk!) smaakt daarna extra lekker…

De familie Koolmees had zich weer in ons vogelhuisje gevestigd. Op een gegeven moment klinkt het gepiep en zien we vader en moeder onafgebroken af en aanvliegen.

Soms zijn ze gevlogen zonder dat je er erg in hebt. Maar we hadden geluk dit jaar: bijzonder om het onhandige gefladder te zien en hoe ze op één plek in de lucht kunnen blijven hangen.

Intussen is het voorbij. Tijd voor de grote schoonmaak. Het vogelhuisje blijkt indrukwekkend gestoffeerd te zijn. Een zachte matras van wel 3 centimeter dik met een kuiltje waarin de eitjes gelegd zijn. Haast zonde om op te doeken…

Een expositie over De Futuristen, een stroming die in Italië begon, is te zien in museum Kröller-Müller. Alles moest anders, vooral de dynamiek van motoren en machines kregen veel aandacht. Deze expositie laat vooral de dwarsverbanden tussen de avant-garde van begin vorige eeuw zien.

Op een beeldscherm dat op de grond staat, zie ik een (zwartwit) filmpje met alleen de bewegende voeten van een man en een vrouw in beeld.

Het schoeisel is duidelijk van lang geleden, maar de tred is actueel gebleven. Bewegende voeten kunnen een verhaal vertellen zonder tekst erbij. Misschien moeten we toch eens vaker naar beneden kijken wat voeten doen en wat ze ons te vertellen hebben…

Vandaag gebruik ik een schoenlepel bij het aantrekken van mijn schoenen. De kleine man kijkt toe en vraagt: ’Wat is dat?’ Ik flap er spontaan uit: ’Dit is een glijbaan voor mijn voet!’

Waarom hebben we het over een schoenlepel? Echte Groningers noemen het een haklepel. Ergens iets uitscheppen dát doe je met een lepel, maar je voet moet ín je schoen.

Schuhlöffel (Duits), skuonhoarn (Fries), shoehorn (Engels), calzascarpe (Spaans), chausse-pied (Frans). Lepel, hoorn, karper beschrijven de vorm van het instrument. Het Franse werkwoord ‘chausser’ betekent aandoen. Dat komt misschien het dichtste bij wat je doet, maar een glijbaan voor je voet is wel een mooi alternatief!

Terug naar het begin is de naam vaneen jaarlijks terugkerend festival in het noordoosten van Groningen. Het vindt plaats in en om eeuwenoude kerkjes in het gebied, grote kerken, zoals in Appingedam en kleine kerkjes op wierden in het omliggende land. Je fietst van optreden naar optreden.

Dit weekend was het weer zover. Met de trein naar Delfzijl, fiets mee. Over de dijk een stuk langs de kust tussen de schapen en lammeren door met een wijds uitzicht op het land en naar zee. Stralende zon, eerst geen wind, daarna wind mee. Later door de weilanden van het ene pittoreske plaatsje naar het andere met prachtige kleine voorstellingen in de kerkjes.

Tenslotte een ommetje door het dorp Krewerd, met een bewoner van het wierdedorp. Veel aardbevingsproblemen, maar toch blijft hij enthousiast vertellen over de schoonheid van zijn woonomgeving!