Een brief van de gemeente kondigde het aan: vanwege vervanging van leidingen is er deze donderdag van half negen tot half vier geen stroom.

Koffiezetten met water in een pannetje op het gas en dan met een filter in het koffiepotje. Je weet het: ‘géén licht’, maar toch druk ik bij het betreden van het kleinste kamertje automatisch op het lichtknopje. Nog veel meer even niet: klok, warm water, computer, broodrooster, radio, tv, muziek… 

Halverwege de middag is er weer stroom. Het duurt even voordat alles weer werkt, maar het was wel een fijne ontspannende dag, zo zonder spanning op het elektriciteitsnet.

De kleine man vroeg: wat is dat voor ding? Dat is een telefoon. 

Hij keek wat ongelovig naar het ding, met cijfers die je in moet drukken plus een wieltje voor de nummerherinnering.

Bij het horen van de stem van zijn overgrootmoeder was zijn ongeloof over en begon hij enthousiast te vertellen. Dit rare ding doet kennelijk hetzelfde als het bekende platte dingetje waarop je ook kunt beeldbellen.

Het Noorderzonfestival is afgelopen, binnenkort beginnen de scholen hier in de noordelijke regio weer. Het gevoel van een schone start, met nieuwe schriften, nieuwe pennen een een nieuwe schoolagenda. Zou dat voor de kinderen van nu ook nog zo zijn? 

Mijn tekenboekje is op een bladzij na vol. De Art pen waarmee ik jarenlang zo prettig getekend heb, wordt niet meer gemaakt. mijn laptop is zo traag, dat vervanging na tien jaar onvermijdelijk is geworden.

Ik zal de stad in gaan en doen alsof ik weer naar school ga, met een boodschappenlijstje ‘schriften-nieuwe stijl’…

In de trein schuin tegenover me zat een keurige oude heer.

Hij had gepoetste schoenen, een licht colbertje, een stropdas. Hij had een Panamahoed op, daaronder een bril met een donkergerand montuur, een grijs snorretje. Hij droeg een zegelring, hij had een wandelstok en een koffertje.

Waar kende ik dit voorkomen van? Deze man heb ik eerder gezien. Ineens wist ik het: Gustav von Aschenbach. De schrijver gespeeld door Dick Bogarde in de film Death in Venice. (naar de novelle Der Tod in Venedig van Thomas Mann)

De trein staat er al. Ik zoek een plekje bij het raam en kijk wat dromerig naar buiten. Mijn oog valt op een wiel.

Dat wiel heeft een kabel naar beneden waaraan een betonnen gewicht hangt. Het oogt een beetje primitief in deze tijd met veel elektronica. 

Nadat we vertrokken zijn, passeren meer van die wielen met een gewicht. Zit ons spoorwegnet echt zo houtje-touwtje in elkaar?