Bij binnenkomst gaat het publiek zitten aan de twee lange kanten van een lange witte baan, waarop de artiesten staan. Ze zijn om en om gericht naar het publiek en geven haast ongemerkt een lang touw door. Er klinkt muziek van Arvo Pärt*.

Maar dan begint het! Buigen, strekken, draaien, springen, op, onder, boven, tussendoor.. Aan een touw duiken, draaien, buitelen.. En dan weer op de grond door elkaar, over elkaar, onder elkaar door, met elkaar en op elkaar gestapeld.

Deze mensen trotseren de zwaartekracht met een wonderbaarlijke souplesse. Als vissen in het water.

* https://www.grandtheatregroningen.nl/nl/programma/archief/circa-eternity

De kleine man heeft zich gestoten, hij huilt, een kusje op de zere plek helpt niet. Ik hoor mezelf vragen of hij tot tien kan tellen. Hij begint hardop te tellen. ‘Kun je ook terugtellen?’ Hij telt terug…

Ik vraag of de pijn over is. ‘Nee’, zegt hij, ‘nog niet helemaal’. Spontaan telt hij nog een keer. Als hij terug is bij nul zegt hij: ’Nu is het over’.

Wat een bijzonder fenomeen is het toch om met verstand je hersens om de tuin te leiden. Ik denk aan mijn werk in de fysiotherapie: hoe vaak heeft achteruitlopen niet geholpen om beter voorwaarts te kunnen gaan?!

In 1963 ging ik samen met mijn moeder voor het eerst naar Parijs. Dat hoorde bij mijn opvoeding, vond ze, en het halen van mijn eindexamen was een mooie aanleiding om samen op stap te gaan naar de stad waar zij zelf zo graag kwam.

Dat was het begin van mijn vele reisjes naar Parijs. Het is daarbij traditie om minstens één ongebruikt metrokaartje mee naar huis te nemen. Om een aanleiding te hebben weer terug te komen.

Een kleine schok: vanaf 23 september jl. blijkt het carnet (een setje van 10 losse metrokaartjes) niet meer verkrijgbaar. Het alternatief is een plastic pasje dat je kunt opladen met een aantal metroritten. Gelukkig kan ook dat pasje mee naar huis, zodat de garantie dat Parijs je weer verwacht onverminderd blijft bestaan…

Muzee is een klein museum op Scheveningen. Er is van alles te zien wat te maken heeft met het vissersdorp en met wat er in en bij de zee te zien is. Ook zijn er stijlkamers met Scheveningse vrouwen in klederdracht.

Er komt een schoolklasje met hun juf en wat ouders binnen. De kindertjes hollen naar de vitrines met schelpen en krabbetjes, ze griezelen en zetten het op een gillen! Ze worden tot stilte gemaand: ‘Sttt…er zijn hier nog meer mensen!’

Keurig in een rij lopen ze even later achter de juf aan. Een meisje ziet me en blijft even staan om te zwaaien. Ik zwaai terug en zeg dag. Haar reactie: ‘Ik wou even weten of u écht bent!’

Groningen viert op 11 november Sint Martinus. In onze buurt wonen meer studenten dan kleine kinderen. Komen er toch nog kinderen zingen?

Wat zet ik klaar voor als toch de bel gaat? Ik ga voor gewone pepernoten. 

De bel ging één keer: drie kindertjes met zelfgemaakte lampions zongen bedeesd: ‘Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten, de meisjes hebben rokjes aan, daar komt Sint Martinus aan’. Toch niet voor niets die pepernoten…