Het is mooi zonnig winterweer. Hier en daar ligt nog wat sneeuw. Ook op een omgewaaide boom die zich met een grote boog over het water buigt. 

Een wit randje sneeuw op de boog oogt als de doornuitsteeksels van een skelet. Als je goed kijkt heeft dat skelet ook poten en een kop.

Een skelet van een dino hier in het Noorderplantsoen? Nee, maar toch is het wel zo. Een beetje fantasie geeft extra kleur, zeker op deze middag met zon en blauwe lucht.

Door al die uitgestalde lekkernijen op de expositie ‘Grand Dessert, de geschiedenis van het toetje’ in het Kunstmuseum in Den Haag denk ik aan de échte overheerlijke toetjes en bijzondere taarten die ik ooit geproefd of zelf gemaakt heb.

Bitterkoekjesbavarois werd ooit in de krant aangeprezen als een geschikt dessert bij een diner van enig aanzien. Dat ging ik maken, net als nog veel meer toetjes. Na het proeven van de crème de marrons bij Bouillon Julien ging ik ook de uitdaging aan om dat zelf te maken met schuimpjes van stijfgeklopt eiwit.

Bijna vergeten: de trilpudding van vroeger! Op de expositie zijn filmpjes hoe prachtig die puddingen blijven bewegen wanneer ze uit de vorm komen. Bewegen hoort tot het werkterrein van de fysiotherapie, al is het lot van een pudding toch anders dan dat van de bewegende mens.

In het Kunstmuseum is nu de expositie Dior – A New Look te zien. Als bezoeker kijk je letterlijk en figuurlijk tegen al die prachtige jurken op. Je voelt je al gauw klein en plomp. 

Het blijkt dat modellen voor de catwalk tussen 1.74 – 1.82 meter lang moeten zijn met een kledingmaat tussen 34 en 36. Niet mijn lengte, evenmin mijn maat. Ook zonder wespentaille, maar met wat fantasie droom ik van hoe het zou voelen in zo’n jurk of mantelpakje.

Ik ben niet de enige. Paul Gallico schreef al in 1958 Flowers for Ada Harris. Een verhaal van een Londense werkster die geïmponeerd was door de Dior japon van haar werkgeefster. Kennelijk hoort die betovering bij dit soort mode.

Afgelopen week hoorde ik op de radio het bericht dat de producent van de aloude Haagse Hopjes met de productie stopt, maar dat het geheime recept bewaard zal worden.

Het lijkt erop dat ook de brievenbestelling van de post er best wel eens stilletjes tussenuit kan knijpen. Sinds 1969 ging de bestelling van 2 naar 1 keer per dag. Intussen komt er al geen post meer op maandag.

Roept dat nu weemoed op of is het een teken van vooruitgang? We stappen ook niet meer in trekschuit of postkoets. Het genoegen van het in alle rust schrijven van een brief met pen en inkt op papier zal een zoete herinnering blijven net als de smaak van het Haagse Hopje..

Er staat een man met een grote en een kleine hond aan de rand van de stoep. ‘Zit!’, roept hij op strenge toon. De grote hond zit en kijkt trouwhartig naar boven naar zijn baas.

Het kleine hondje kijkt ook naar boven, maar heeft kennelijk geen zin om te gaan zitten. Hoe luider zijn baas ‘ZIT’ roept, hoe enthousiaster het staartje heen en weer gaat.

Ik was op de fiets en heb niet afgewacht hoe dit machtsconflict is afgelopen: bleef de baas de baas over de hond of de hond de baas over de baas?