Op de expositie ‘Caillebotte Peindre les hommes’ in het Musée d’Orsay in Parijs hangen twee schilderijen van mannen die op een springplank staan om de vijver in te duiken. Ik blijf staan: Wat zie ik toch? Zullen die mannen werkelijk die sprong aandurven?

Of zien we de suggestie van in het water te willen duiken? Een pose? Of is het angst zoals je dat bij kinderen op zwemles ziet: doen alsof je wil gaan duiken, maar tegelijk stevig op de wal blijven staan of desnoods wat onhandig met een slap boogje in het water terechtkomen.

De uitgangspositie van een duiker die met een fraaie sprong in het water terecht wil komen, zal toch echt zijn knieën moeten buigen en verder met zijn bovenlijf niet naar beneden maar voorwaarts gericht moeten zijn met veel spanning tot het moment van ontlading door een mooie duik.

In tegenstelling tot grote publiekstrekkers als het Louvre of het Musée d’Orsay heerst er in het Musée des Arts et Métiers een grote rust. Het kraakparket en de vitrinekasten versterken de sfeer van verwondering en bewondering voor al die uitvindingen door de tijd heen.

Er zijn vitrines met modellen van werktuigen, meetinstrumenten en fascinerende machines van gietijzer, allemaal voorlopers van apparatuur die we nu gewoon vinden. Ook de slinger van Foucault hangt er.

En er staat een rijtje fietsen. Wanneer ik ernaar kijk, ben ik toch blij dat de fiets zich verder ontwikkeld heeft. Zo’n hoge vélocipède lijkt me toch echt helemaal niets in de drukte van het huidige verkeer!

Mijn blik viel op een echtpaar. Ze zaten samen aan een tafeltje te dineren.

Verrassend om te zien hoe ze op eenzelfde manier gebogen voor hun bord zaten, allebei de knieën gebogen en met dezelfde sneakers aan de voeten die zich met de tenen afzetten tegen de grond.

Een mooi spiegelbeeld. Zouden ze ook voor hetzelfde menu gekozen hebben?

De twee kleine logé’s liggen boven zoet te slapen. Stilte na al die bruisende energie om ons heen.

Beneden valt mijn oog op twee paar schoentjes, schoentjes die staan te wachten op de volgende dag om weer met veel energie een stapje verder te komen in het ontdekken van de wereld.

Nog voordat de schoenen aan zijn gaan ze volledig op in het spelen met twee grote dozen. Die dozen zijn dan een huis, een boot en ze worden een glijbaan voor autootjes. Nee, die dozen moeten nog maar even niet bij het oud-papier…

De puzzel kwam af (zie 22 juli j.l.). Ondertussen ligt er weer zo’n mooie tekening in stukjes van Sempé op de tafel. Het is een afbeelding uit het verhaal van de fietsenmaker die zelf niet kan fietsen.*

Deze puzzel is een stuk moeilijker. Ik begin met de 1000 stukjes op kleur te leggen en leg de stukjes met een rechte kant apart. Zo kan ik aan het kleurrijke middenstuk beginnen en dat afwisselen met de zijkant.

Het blijft een wonderlijke ervaring dat mijn hand soms zomaar een stukje pakt, dat meteen op de juiste plek leg en bovendien zonder erbij na te denken. Die magische hand blijk ik niet alleen te hebben, ook bij andere puzzelaars komt het voor. De magie van het onbewuste brein waarin vormen en kleuren van alle stukjes een eigen leven gaan leiden.

*Het geheim van Raoul Taburin.