In deze donkere dagen met regen en wind is het tijd om binnen werkjes te doen. Ik ga kasten opruimen en poetsen. Daarna is het uitermate prettig om een boek te lezen of een puzzel op te lossen.

Het puzzelboek AMSTERDAM in KAART vertelt in puzzels de geschiedenis van Amsterdam. Waarom heet de Nieuwedijk de Nieuwedijk? Hoe is de chronologie van de burgwallen, wat zeggen de namen daarover? Het Concertgebouw lag oorspronkelijk in Amstelveen en nog veel meer verrassende weetjes, dat verklap ik niet.

Gister liep ik wel met andere ogen door Amsterdam!

Het kleine meisje is er. Ze pakt het spel van Pieter Konijn. De regels van het spel ontstaan ter plekke en veranderen op hetzelfde moment. Meneer Verhoef holt wel achter het konijntje aan tot het onder het hek ontsnapt: het spel is uit!

Daarna wordt het hele verhaal getekend met de vijf dikke potloden. Ze vraagt om een schaar. Knippen is lastig als je nog maar drie jaar bent. Haar hele hand gaat open en dicht, de geïsoleerde duimbeweging bij het knippen laat nog op zich wachten. Toch gaat de tekening in stukjes.

Ze ontdekt de kindvriendelijke puntenslijper. Ze gaat ermee aan de slag. Ze experimenteert met wat moet draaien, uiteindelijk wordt het de puntenslijper die om het potlood draait. Een peuter leert spelenderwijs veel op zo’n ochtendje!

Op de expositie ‘Caillebotte Peindre les hommes’ in het Musée d’Orsay in Parijs hangen twee schilderijen van mannen die op een springplank staan om de vijver in te duiken. Ik blijf staan: Wat zie ik toch? Zullen die mannen werkelijk die sprong aandurven?

Of zien we de suggestie van in het water te willen duiken? Een pose? Of is het angst zoals je dat bij kinderen op zwemles ziet: doen alsof je wil gaan duiken, maar tegelijk stevig op de wal blijven staan of desnoods wat onhandig met een slap boogje in het water terechtkomen.

De uitgangspositie van een duiker die met een fraaie sprong in het water terecht wil komen, zal toch echt zijn knieën moeten buigen en verder met zijn bovenlijf niet naar beneden maar voorwaarts gericht moeten zijn met veel spanning tot het moment van ontlading door een mooie duik.

In tegenstelling tot grote publiekstrekkers als het Louvre of het Musée d’Orsay heerst er in het Musée des Arts et Métiers een grote rust. Het kraakparket en de vitrinekasten versterken de sfeer van verwondering en bewondering voor al die uitvindingen door de tijd heen.

Er zijn vitrines met modellen van werktuigen, meetinstrumenten en fascinerende machines van gietijzer, allemaal voorlopers van apparatuur die we nu gewoon vinden. Ook de slinger van Foucault hangt er.

En er staat een rijtje fietsen. Wanneer ik ernaar kijk, ben ik toch blij dat de fiets zich verder ontwikkeld heeft. Zo’n hoge vélocipède lijkt me toch echt helemaal niets in de drukte van het huidige verkeer!

Mijn blik viel op een echtpaar. Ze zaten samen aan een tafeltje te dineren.

Verrassend om te zien hoe ze op eenzelfde manier gebogen voor hun bord zaten, allebei de knieën gebogen en met dezelfde sneakers aan de voeten die zich met de tenen afzetten tegen de grond.

Een mooi spiegelbeeld. Zouden ze ook voor hetzelfde menu gekozen hebben?