De hand van de pianist
Er zijn mensen die van mening zijn dat je naar muziek moet luisteren zonder de musici te zien. Hun motoriek en gelaatsuitdrukking leiden alleen maar af. Maar er zijn ook concerten waarbij je ogen willen zien wat je oren horen.
Afgelopen week zag ik de Turkse pianist Fazil Say met Amsterdam Sinfonietta iets doen wat je een concertpianist zelden ziet doen: één hand leek af en toe de toetsen vaarwel te zeggen en met een wuivend gebaar over de vleugel de ruimte in te wijzen. Alsof hij de klanken de weg wilde wijzen. Het had ook iets van bravoure: ‘Kijk mamma, zonder handen!’.
In de schermsport zie je hoe de aanval voorwaarts gericht is en de achterste hand elegante bewegingen maakt als reactie op het wendbare van de hand met de floret. Zou Fazil Say misschien ook een hartstochtelijk schermer zijn?
