Om de tuin geleid…
De kleine man heeft zich gestoten, hij huilt, een kusje op de zere plek helpt niet. Ik hoor mezelf vragen of hij tot tien kan tellen. Hij begint hardop te tellen. ‘Kun je ook terugtellen?’ Hij telt terug…
Ik vraag of de pijn over is. ‘Nee’, zegt hij, ‘nog niet helemaal’. Spontaan telt hij nog een keer. Als hij terug is bij nul zegt hij: ’Nu is het over’.
Wat een bijzonder fenomeen is het toch om met verstand je hersens om de tuin te leiden. Ik denk aan mijn werk in de fysiotherapie: hoe vaak heeft achteruitlopen niet geholpen om beter voorwaarts te kunnen gaan?!
