Madeleine
Vanmiddag iets lekkers bij de thee: een madeleine van Broodje van eigen deeg. Natuurlijk denk ik dan aan de romancyclus ‘Op zoek naar de verloren tijd’ van Marcel Proust.
Hoe is het ook alweer? De verteller doopt een madeleine in de thee. De geur die daarbij vrijkomt roept een herinnering op.
Een persoonlijke herinnering: ooit liet iemand me zijn handen ruiken. Gatsie, dat ruikt geel! Wacht even, wat is dat? Levertraan! De ponies, die ik een tijd verzorgd heb, kregen een lepel levertraan door hun voer. Heel goed oppassen dat je dat niet op je handen kreeg en als dat toch gebeurde dan moest je niet met die hand in de buurt van je neus komen. Het effect is net zo erg als wanneer je een pepertje gesneden hebt en dan per ongeluk in je oog wrijft.
Zintuigen kunnen erg gevoelig zijn…
