Blik in de verte…
Het Emmaviaduct is berucht vanwege de flitscamera, maar ik ben op de fiets. Ik hoef niet op mijn snelheid te letten, ik kijk opzij en zie de wirwar van rails. Het doet me denken aan andere uitzichten op het spoor, bijvoorbeeld in Parijs, met al die vlechtwerken van rails bij de kopstations.
Er komt een liedje bovendrijven: Une dimanche á Orly. Een chanson van Gilbert Bécaud, uit een tijd dat vliegen nog heel bijzonder was en niet voor heel veel mensen bereikbaar
Het is een liedje van lang geleden, maar fantaseren over waar je allemaal naar toe kunt gaan, veroudert niet. Zowel op station als vliegveld is het nog steeds aangenaam mijmeren over onbekende bestemmingen…
