Opluchting
Soms is er een boek dat je zo meesleurt in het verhaal, waardoor je bijna alles om je heen vergeet en dat je de strekking van het boek je bij blijft. Een boek dat je tijdens een treinreis kunt uitlezen is een genot. Zo las ik lang geleden Siddhartha van Hermann Hesse heen en terug van Haarlem naar Nijmegen en afgelopen week Het tumult van de tijd van Julian Barnes tijdens een retourtje Groningen Den Haag.
Het zijn verhalen, die precies lang genoeg en bovendien boeiend zijn, zodat je geen idee van de tijd of van de duur van de treinreis hebt.
Er zijn ook boeken die zich niet lenen voor een treinreis. Te zwaar of te dik of het vraagt zoveel aandacht en rust om je heen om de draad van het verhaal niet kwijt te raken. De Toverberg van Thomas Mann is zo’n boek. (zie ook: blog 11 en 24 februari 2017). Het is bijzonder om de hoofdpersoon te volgen in zijn proces van hospitalisatie of hoe het is om te vertoeven in een afgeschermde wereld. Wat doen mensen wanneer ze in een sleur komen van verveling en tijdloosheid? Gaan ze bij gebrek aan reuring van buitenaf elkaar bekijken en ontstaat er zo gedoe? Of moet er iets heftigs van buitenaf komen om tot actie over te gaan om uit de maalstroom van die vaste routine te komen?
Intussen ben ik opgelucht: dit dikke boek had me tot op de laatste bladzijde te pakken en het is nu uit! Opvallend is dat de genoemde boeken verhalen over een hele of gedeeltelijke biografie. Een ander woord voor biografie is levensloop, en lopen is beweging en dat heeft weer met fysiotherapie te maken…het bloed kruipt waar het niet gaan kan!
