Bewegen of niet?
Soms ontwaak je en wil het niet. Dagen, die een vriendin treffend typeert met de zin: ‘Vanmorgen stonden mijn voeten achteruit!’ Wat doe je dan met zo’n beroerde start van de dag? Is het een signaal dat je het te druk gehad hebt, dat recupereren aan de orde is met een ‘dolce far niente’ of is het pure lamlendigheid?
Op een doordeweekse werkdag trekken dagelijkse verplichtingen je wel door dat dooie moment heen. Maar is er niks van buitenaf en de regen komt met bakken uit de hemel, dan is het een heel ander verhaal. Kruip je onder de dekens tot de zon weer gaat schijnen of dwing je jezelf tot de een of andere bezigheid?
Voor beide opties is wat te zeggen. Niettemin om met opgewekte tegenzin iets te gaan doen werkt meestal verkeerd uit, dan gaat er iets mis. Te lang in bed liggen geeft ook geen prettig gevoel. Kortom wat rest is om zonder enig doel wat rond te klungelen en ik verbaas me er altijd over dat er dan altijd spontaan iets passeert wat je volledige aandacht opeist en de beweging is er weer.
Ik bedoel maar: de gedachte aan het warme water van een zwembadje, waar je dan ook naar toe gaat of iets als overdag naar de film, dat boek uitlezen of eindelijk met die werkjes beginnen die al een tijdje liggen te wachten of gewoon even een afwasje en de planten verzorgen, de overvolle vuilnisbak legen en het koffieapparaat reinigen en een brief schrijven, postzegel erop en naar de brievenbus brengen…
In beweging komen heeft lang niet altijd te maken met lijfelijk flink in de weer zijn.
Dat hele fysieke kan trouwens ook een prettig gevoel geven, al heb ik wel de overtuiging van alles op z’n tijd. De Olympische Spelen zijn er uiteindelijk ook niet elk jaar.
