vertraagd en verstild
al weer drie weken geleden dat ik met m’n fiets onderuit ging en mijn bestaan door elkaar geschud werd. opmerkelijk is die enorme vertraging in alles.
aankleden – kan ik zelf – is een project geworden. net als bedenken wat voor boodschappen er nodig zijn en aan wie ik wat vraag. hoe maak ik wat van de dag zonder sjaggerijnig te worden? kleine werkjes verzinnen, want lezen en dvd’s kijken (die heimat) gaat ook vervelen, wat oefenen met mijn arm, aandacht zo nu en dan om niet krom of scheef te zakken. mailtjes typen met links alsof ik met tien vingers typ. ik moet wel naar het toetsenbord blijven kijken en later op het scherm controleren of er toch bij zo’n vingersprongetje de landing op een ander lettertje terechtkwam dan de bedoeling was. tussendoor iets opzoeken op internet, een telefoontje plegen. raar is dat om de telefoon links te pakken en aan mijn linkeroor te houden. ik merk dat ik wel beter ga horen met dat linkeroor en dat ik ook minder snel een vermoeide linkerarm van het vasthouden krijg en dat ik zelfs al met piepkleine letters met rechts iets kan noteren ondertussen, al moet ik soms wel de telefoon eerst even neerleggen om pen en papier te pakken. mijn agenda is handig, want die schuift niet zo gauw weg als een los papiertje. om niet te verstijven, maak ik een rondje door de tuin en probeer linkshandig uitgebloeide rozen eruit te knippen en pluk een rijpe aardbei.
en dan ben ik het even zat en ga languit op de bank hangen. gewoon even dom suffen, mijn blik dwaalt rond. ineens zie ik wat interessants! dat vraagt om een korte uitleg. in het ziekenhuis hing een reproductie van matisse in mijn blikveld: een open raam met zicht op bootjes (collioure 1905). ik hou van schilderijen met open ramen, vergezichten die mijn fantasie prikkelen…
zo keek ik ook door de open deuren van de keuken de tuin in en zag de werkelijkheid in een verstild moment!
