Kerstmis 2011
Dit jaar was ik in München. We kozen een bijzonder museum uit: een museum met kerststalletjes! Grote en kleine kribbetjes uit verschillende tijden met van alles eromheen om de verwondering van nieuw leven te aanschouwen.
Ik ben zelf altijd verrast hoeveel beweging een slapend kind laat zien. Het ligt stil, maar ondertussen beweegt alles.
Afgelopen week werd ik geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Ik stond naast het bed van de vrouw, die een toegevoegde moeder voor me is geweest.
Het leven was uit haar getrokken en toch – tegen beter weten in – keek ik naar haar borst of het daar nog bewoog. Je denkt het misschien, een toegevoegde zucht of wat dan ook, maar het is verbeelding.
In de kathedraal van Lissabon heeft de beeldhouwer van een grafmonument dit gevoel mogelijk ook gehad, hij gaf de overleden koningin iets levends: hij liet haar dood en wel een boekje lezen. Ieder kind doet het, wetend dat het licht uit moet, toch nog even stiekumpjes verder lezen in je boek.
